Δύο γεγονότα μας αφηγείται το ανάγνωσμα της Κυριακής των Βαΐων: την άλειψη του Ιησού με πολύτιμο μύρο από την Μαρία, την αδελφή του Λαζάρου και την θριαμβευτική είσοδο του Μεσσία στα Ιεροσόλυμα, που έγινε έξι μέρες πριν από το Εβραϊκό Πάσχα. Στο επεισόδιο της αλείψεως με μύρο, βλέπει ο ίδιος ο Ιησούς ένα προανάκρουσμα του πάθους και του ενταφιασμού Του. «Αφες αυτήν», λέει στον Ιούδα, ο οποίος δυσανασχετεί για την σπατάλη και που ενδιαφέρεται, δήθεν, για τους πτωχούς, «εις την ημέραν του ενταφιασμού μου τετήρεκεν αυτό. Τους πτωχούς γαρ πάντοτε έχετε μεθ’ ευατών, εμέ δε ου πάντοτε έχετε». Βέβαια, τα λόγια αυτά δε στρέφονται κατά της αγαθοεργίας και της φιλοπτωχίας, αλλά υπάρχουν σημαντικές στιγμές που η αγαθοποιός δράση, πρέπει να δώσει την θέση της, σε μία πιο προσωπική λατρευτική ενατένιση του Κυρίου και σε μία εκδήλωση ευγνωμοσύνης προς τον εσταυρωμένο και αναστημένο Χριστό. Αυτοί που ασχολούνται μόνο με έργα αγαθά προς τον πλησίον, κινδυνεύουν να ξεχάσουν το δοτήρα των αγαθών, την πηγή παντός αγαθού που είναι ο Χριστός. Γι’ αυτό και ο πιο δραστήριος ακόμα, χριστιανός, σε έργα αγαθά, πρέπει από καιρό σε καιρό να έρχεται σε μία πιο προσωπική συνάντηση με τον Κύριο, αν όχι καθημερινώς.
Όπως η Μαρία, η αδερφή του Λαζάρου, εξεδήλωσε την αγάπη της στον Χριστό με την προσφορά του πολύτιμου μύρου, έτσι και σήμερα και πάντοτε θα υπάρχουν ευγενείς υπάρξεις που εκδηλώνουν την αγάπη τους στον Χριστό παρομοίως με την Μαρία. Στην Βηθανία πήγε ο Χριστός. Αλλά υπάρχει και άλλη μία Βηθανία. Και αυτή είναι η κάθε Εκκλησία, όπου κατά την πίστη μας ο Χριστός, κάθε φορά που γίνεται Θεία Λειτουργία, αοράτος παρίστατε, διδάσκει, ευλογεί και προσφέρει τα τίμια δώρα, το Σώμα και το Αίμα Του. Στον ναό είναι ο Χριστός! Γι’ αυτό και οι πιστοί αγαπούν τον ναό, αγαπούν την ευπρέπεια του ναού και προσφέρουν και αυτοί στον Χριστό σαν πολύτιμο μύρο τις δωρεές του. Άλλος κτίζει Εκκλησία. Άλλος αγοράζει ιερά σκεύη. Άλλος κρεμάει πολυέλεο. Άλλος κατασκευάζει ιερές εικόνες. Άλλος κατασκευάζει καμπαναριό. Άλλος στρώνει το δάπεδο με χαλιά κ.ο.κ.. Έτσι, ο ευσεβής λαός κάθε χρόνο ξοδεύει πολλά χρήματα για την ανέγερση ναών και την ευπρέπεια αυτών. Χωρίς κρατική βοήθεια, φτωχά χωριά μας, με τις δωρεές και μόνο των ευλαβών Χριστιανών, έκτισαν και ευπρέπισαν ωραιότατες Εκκλησίες, που αποτελούν στολίδια της πατρίδος μας και μαρτυρούν, ότι οι κάτοικοι της γης αγαπούν τον Χριστό.
Αλλά, δυστυχώς, υπάρχουν και άνθρωποι, που όχι μόνο δεν δίνουν δραχμή θα λέγαμε, ένα ευρώ για σήμερα, για την Εκκλησία, άλλα και κατακρίνουν τις εκδηλώσεις αυτού του ευσεβούς λαού, λέγοντας ότι αυτά τα χρήματα θα έπρεπε να ξοδευτούν για άλλους σκοπούς, για σχολεία, για δρόμους… Αλλά, πίσω απ’ αυτό το φαινομενικό ενδιαφέρον, αυτοί οι άνθρωποι κρύβουν ένα άσπονδο μίσος εναντίον της Εκκλησίας, εναντίον του Χριστού. Οι άνθρωποι αυτοί μοιάζουν με τον Ιούδα, που ήθελε να πουληθεί το μύρο όλο και τα χρήματα να διατεθούν στους φτωχούς. Βέβαια, δεν ενδιαφέρονται για τους φτωχούς, αλλά για τους σκοτεινούς σκοπούς τους.
Μετά το επεισόδιο αυτό που έγινε στο σπίτι του αναστημένου Λαζάρου, ο λαός γεμάτος ενθουσιασμό υποδέχεται τον Χριστό στα Ιεροσόλυμα. Η κραυγή «ωσαννά» -που σημαίνει σώσε μας- «ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ», δείχνει ότι ο λαός βλέπει τον Ιησού σαν τον ελευθερωτή βασιλιά του Ισραήλ, που θα δώσει την λύση στα πολλά προβλήματα του. Και ο Χριστός είναι πράγματι ο βασιλιάς, που η δόξα Του, όμως, συνιστάται στον Σταυρό, η δύναμή Του στην αγάπη και συγχωρητικότητα και η επικράτεια Του βρίσκεται στις καρδιές των ανθρώπων.
Η βασιλεία που διακηρύσσει σ’ όλη Του την ζωή και με τον θάνατο Του, θεμελιώνει το «ουκ εστίν εκ του κόσμου τούτου». Γι’ αυτό και ο βασιλιάς Χριστός μπαίνει στα Ιεροσόλυμα καθισμένος πάνω σ’ ένα ονάριο, εκπληρώνοντας, έτσι, την σχετική προφητεία της Παλιάς Διαθήκης. Οι πατέρες της Εκκλησίας μας, ερμηνεύουν την εικόνα του Κυρίου πάνω στην ράχη του πουλαριού ως μία ακόμα απόδειξη της ταπεινότητος, ο οποίος έλαβε δούλου μορφή για να σώσει τον κόσμο και να ανορθώσει την πεπτωκότα φύση του ανθρώπου Έτσι, λοιπόν, όπως εισέρχεται ο Ιησούς στην Αγία Πόλη όχι με υπεροψία, αλλά ταπεινός, πράος και ήρεμος αμνός, έτσι εισέρχεται σε κάθε Θεία Λειτουργία, για να σταυρωθεί και ν’ αναστηθεί. Πόσοι από εμάς είναι έτοιμοι να κρατήσουν στα χέρια τους αντί βαΐων, τα ευωδιαστά άνθη των αρετών; Πόσοι είναι πρόθυμοι να ομολογήσουν την πίστη τους στον ουράνιο βασιλέα και πόσοι σαν τους φαρισαίους σπεύδουν να σχεδιάσουν της προδοσίας το φιλί; Έρχεται και πάλι ο Χριστός σήμερα. Ας βγούμε από την απομόνωση του εαυτού μας, ας αποβάλουμε τα παλαιά καλύμματα της αμαρτίας και ας αναφωνήσουμε μυστικά με την φωνή της καρδιάς μας: «Ωσαννά, ευλογημένος ο Ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου».
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ., πρεσβύτερος Κωνσταντίνος Ντινούδης
