Κάθε Κυριακή, σε κάθε θεία Λειτουργία, ο Κύριος, ως ο μεγάλος οικοδεσπότης παραθέτει Δείπνο. Συνδαιτυμόνες του Δείπνου είναι οι μαθητές Του, οι συνοδοιπόροι, οι ακροατές, οι φίλοι και αδελφοί Του. Όλοι αυτοί, που ακόρεστα ρουφούν το ύδωρ το ζων, που πηγάζει από τα ευλογημένα χείλη του Διδασκάλου. Όλοι αυτοί στέκουν συνδαιτυμόνες του Κυρίου, ανταποκρινόμενοι στην καρδιακή Του πρόσκληση για συμμετοχή στο Δείπνο.
Η τράπεζα έχει ήδη στρωθεί. Ο Χριστός έχει αποστείλει τις προσκλήσεις και προσμένει στην θύρα να υποδεχθεί τους προσκεκλημένους, για να μοιραστεί μαζί τους την χαρά του μεγάλου Δείπνου. Αυτοί όμως αργοπορούν και τότε, στέλνει τον δούλο του, για να τους υπενθυμίσει την πρόσκληση. Κι αυτοί, οι προσκεκλημένοι, ένας προς έναν, παραιτούνται από την πρόσκληση, αποστατούν από την φιλία, προδίδουν την αγάπη. Τι τραγικό λάθος. Ένα τραπέζι στρωμένο να περιμένει, ένας υπέροχος οικοδεσπότης να θέλει να μοιραστεί την χαρά του, την αγάπη, την φιλία του μαζί τους κι αυτοί, να αρνούνται την πρόσκληση και να τον προδίδουν με ασήμαντες αφορμές.
Όμως, μήπως και ο κόσμος όλος δεν βρίσκεται σε αποστασία; Μήπως και όλοι μας δεν είμαστε αρνητές Του; Μήπως και ο καθένας μας «καθ εκάστην ημέρα, από πρωίας μέχρι νυκτός», δεν είμαστε οι προδότες του; Από τον Αδάμ που αποστάτησε της φροντίδας του Θεού, που αρνήθηκε να υπακούσει στην παντοκρατορία Του και που πρόδωσε την αγάπη Του, μέχρι και σήμερα, που διαρκώς αποστατούμε από την φύση μας, που αρνούμαστε να Τον αναγνωρίσουμε ως Κύριο της ζωής μας και κατασκευάζουμε αυτοκρατορίες ψευδαισθήσεων και που προδίδουμε την ίδια την ψυχή μας, καταδικάζοντάς την σε πνευματική ασιτία και μαρασμό, ανακυκλώνουμε την ίδια σκηνή: Εκείνος, ο Άγιος Θεός μας καλεί, ετοιμάζει το Δείπνο, παραθέτει την βρώση και την πόση, γονατίζει μπροστά μας και ταπεινά μας διακονεί, πλένοντας τα πόδια μας, για να απομακρύνει την σκόνη του δρόμου της ζωής μας, για να μας καθαρίσει και πάλι, για να μας αναπαύσει από τον κάματο της πορείας μας στην άνυδρη χώρα των αμαρτιών μας και τέλος, να μας προετοιμάσει για να γίνουμε άξιοι συνδαιτυμόνες Του, επειδή έτσι μας θέλει. Αγίους, όπως άγιος είναι Εκείνος.
Στον Αδάμ είχε ετοιμάσει τον παράδεισο, τον Κήπο της Τρυφής και σαν φιλόστοργος τροφός φρόντιζε για την προετοιμασία του, για την συμμετοχή του στο Δείπνο της θέωσης. Στον άσωτο υιό, ανοίγει την αγκαλιά Του και την κάνει θεραπευτήριο του πόνου του, τον ενδύει με τα βασιλικά ρούχα, για να τον προετοιμάσει για το Εόρτιο Δείπνο και σφάζει τον μόσχο τον σιτευτό. Για τον καθένα μας, γίνεται ο τροφός και ο ποιμήν. Καθημερινά μας σκέπει, μας φροντίζει, σκύβει από τον ουρανό και αφουγκράζεται τον πόνο μας, τον αναστεναγμό και την προσευχή μας και ταπεινά, λούει όχι μόνο τα πόδια μας, που οδεύουν σε ατραπούς αισχύνης, αλλά όλο το σώμα και την ψυχή, από τον μολυσμό των αμαρτιών μας και μας ενδύει με τον λευκό χιτώνα της αγνότητας και της ευσπλαχνίας Του, για να μας καταστήσει άξιους συνδαιτυμόνες Του.
Το τραπέζι Του έχει ήδη ετοιμαστεί. Ο μόσχος ο σιτευτός έχει θυσιασθεί, επάνω στον Σταυρό, το «εσφαγμένο Αρνίο» έχυσε το αίμα Του και από την πλευρά Του έρευσαν κρουνοί αφέσεων αμαρτιών, σωτήριοι για όλο τον κόσμο. Οι φίλοι και αδελφοί Του, οι άγιοι μαθητές Του, έχουν ήδη ανακληθεί στις θέσεις τους πέριξ της τραπέζης και προσδοκούν εμάς, για να ολοκληρωθεί το Δείπνο. Για να φθάσουμε όλοι μαζί σ’ εκείνη την αγία στιγμή, που το Δείπνο θα γίνει αιώνιο, ή καλύτερα, θα υπερβεί τους αιώνας και θα γίνει διαρκές παρόν και όλοι οι άγιοι, ακατάπαυστα θα κοινωνούν με το «εσφαγμένο αρνίο», όπως μας διδάσκει η «Αποκάλυψις» αέναα και ακατάπαυστα, υμνώντας με ένα στόμα και μια καρδιά, το άγιο όνομά Του.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ., αρχιμανδρίτης Παύλος Κίτσος
