Στο αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής τονίζεται η απύθμενη αγάπη του Θεού, μία αγάπη που αποβλέπει στη νεκρωμένη ανθρώπινη φύση. Ο απόστολος επισημαίνει την κατάσταση των Εφεσίων πριν πιστέψουν στον Χριστό. Ήταν άνθρωποι εγκλωβισμένοι στα πάθη τους. Αντί, όμως, να εκδηλωθεί σ’ αυτούς η δικαιολογημένη θεία οργή, εξαιτίας αυτής τους της κατάστασης, εκχέεται σ’ αυτούς το έλεος και η αγάπη του Θεού: «Ο δε Θεός πλούσιος ών εν ελέει, διά την πολλήν αγάπην αυτού ήν ηγάπησεν ημάς…». Γίνεται αισθητή η ευγνωμοσύνη του Παύλου προς τον Θεό, ο Οποίος δεν αποκλείει κανέναν άνθρωπο από το δείπνο της βασιλείας Του.
Η πτώση ήταν απλώς ένα δραματικό γεγονός στην όλη ιστορία του ανθρώπου, το οποίο, φυσικά, δεν ματαιώνει το σχέδιο της αγάπης του Θεού για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Αποτέλεσμα της αγάπης αυτής του Θεού προς τον πεπτοκώτα άνθρωπο, είναι η προσφορά του μονογενούς Υιού του στον κόσμο της φθοράς και αλλοιώσεως. Ο άνθρωπος ζει με ροπή προς την αμαρτία. Η αμαρτία είχε ως αποτέλεσμα την πνευματική νέκρωση, αλλά ο θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, αφού αναστήθηκε και νίκησε τον θάνατο, μετέβαλε τη νεκρότητά μας σε ζωή.
Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο και τον προόρισε να ζει στην αφθαρσία του παραδείσου, στην αιώνια χαρά και βασιλεία. Όμως, ο άνθρωπος προτίμησε, ως ελεύθερο και αυτεξούσιο ον, τον δρόμο της προσωπικής του ικανοποίησης και της φιλαυτίας. Οχυρώθηκε στην εγωλατρεία και στη σύγκριση και απομακρύνθηκε από την μόνιμη πηγή της Χάριτος του Θεού. Ο Θεός, ενώ θα μπορούσε να παρέχει οργή στον άνθρωπο για την αποστασία του, χαρίζει απλόχερα και μεγαλόδωρα την αγάπη του. Η Χάρις Του θα μπορούσε από μόνη της να μας σώσει, αλλά θα καταργούσε το θεόσδοτο δώρο που είναι το αυτεξούσιο.
Ο Θεός είναι αγάπη και θέλει ολόκληρο τον άνθρωπο. Δεν υπάρχει κάτι στην ανθρώπινη ύπαρξη που να μη χρειάζεται να μετέχει στην αγάπη του Θεού. Ο αναστημένος Χριστός μας χαρίζει τη βεβαιότητα της ιδικής μας σωτηρίας. Πορευόμαστε στο μονοπάτι της ζωής έμπλεοι της αγάπης Του και δέκτες της θείας προσκλήσεως Του.
Η αγάπη, όμως, του Θεού φαίνεται παράδοξη στον άνθρωπο, διότι δεν μπορεί να την συλλάβει ο νους και η καρδιά του ανθρώπου. Δεν μπορεί να συλλάβει ο άνθρωπος, ότι ο ίδιος ο Θεός έλαβε δούλου μορφή και έδωσε την ψυχή του λύτρο για όλο τον κόσμο. Για να το πραγματοποιήσει αυτό, θα πρέπει να κατανοήσει ότι η σωτηρία έχει ήδη συντελεστεί και αυτό που απομένει είναι, να την οικειωθεί προσωπικά ο καθένας μας. Πως θα την οικειωθεί; Με το να εμπιστευτεί τον Θεό απόλυτα. Δεν είναι δυνατό να εκπληρώνει κανείς και το θέλημά του και το θέλημα του Θεού. Από την εκπλήρωση του πρώτου βεβηλώνεται και αχρηστεύεται το δεύτερο. Ο άνθρωπος δια της πίστεως του εμπιστεύεται απόλυτα τον Θεό και γεύεται ανεξάντλητα τον πλούτο της αγάπης Του.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ.
ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ ΣΑΒΒΑΣ
