Είναι κάποιες φορές που το θέατρο προσφέρει ψυχαγωγία , η οποία μεταφράζεται σε ευκαιρία εκτόνωσης, διέξοδο από την καταπιεστική καθημερινότητα κι άλλες πάλι, που, όπως έλεγε κι ο δάσκαλος Κάρολος Κουν, το θέατρο -ως μορφή τέχνης- δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούμε, να συγκινηθούμε, ν’ αγγίξουμε ο ένας τον άλλο, να νιώσουμε μαζί μια αλήθεια. Εγώ, σα θεατής, διάλεξα να πω ότι το θέατρο είναι μορφή εκδήλωσης του ψυχικού μας κόσμου που σε προβληματίζει και σε οδηγεί σε ατραπούς ψυχανάλυσης, φιλοσοφίας, προσωπικής εσωτερικής διερεύνησης , απολογισμούς πράξεων , ταξινομήσεις σκόρπιων σκέψεων, αναθεωρήσεις απόψεων, συγκρίσεις συμπεριφορών παρελθόντος και παρόντος, σχεδιασμούς μελλοντικούς και ευκαιρίες αναδιαρθρώσεων. Όχι γενικώς, αλλά ειδικώς. Επί συγκεκριμένου θέματος.
Το έργο «Σε θέλω δίπλα μου» ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Ναι μεν στο σημείωμα του σκηνοθέτη διαβάζουμε ότι « ο Μίνως Θεοχάρης γράφει και σκηνοθετεί μια σύγχρονη ελληνική παράσταση που μιλάει για τον έρωτα και για τη δυσκολία μιας ολόκληρης γενιάς να μπορέσει να δεσμευτεί , ενώ ταυτόχρονα αφηγείται με χιούμορ και συναίσθημα την ιστορία δυο ζευγαριών απ’ την αρχή της σχέσης τους μέχρι σήμερα», αλλά αυτό το υπαγόρευσε η ανάγκη να υπάρχει μια κατατοπιστική παράγραφος στα δελτία τύπου, να λειτουργήσει ως πρόκληση, κυρίως, σε νεανικό κοινό. Η άποψή μου είναι ότι αυτό το έργο πρέπει να το δουν θεατές όλων των ηλικιών, επειδή ο νεαρός συγγραφέας και καλλιτέχνης , έγραψε ένα διόλου ηδυπαθές κείμενο , για το πριν, το κατά τη διάρκεια και το μετά της ερωτικής σχέσης, που αποκωδικοποιεί με απαράμιλλη γνώση, φαντασία, χάρη, εξυπνάδα, χιούμορ, αλλά και λεπτή ειρωνεία , τις διαχρονικές συμπεριφορές μεταξύ ζευγαριών και αν ο θεατής ξεφύγει από το προφανές και περιηγηθεί ένα δεύτερο επίπεδο, εύκολα ανακαλύπτει ότι οι διαπροσωπικές σχέσεις με άξονα τον έρωτα είναι ολόιδιες σε ζευγάρια ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου. Κι αυτό είναι το σημαντικό «δώρο» της παράστασης, αυτό είναι και το μεγάλο «εύγε» στον συγγραφέα-σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή Μίνω Θεοχάρη. Τον γνωρίσαμε στο τηλεοπτικό «Κάτω Παρτάλι». Όχι, λάθος. Δεν τον γνωρίσαμε. Τον είδαμε, μάθαμε το όνομά του, αντιληφτήκαμε το ταλέντο του. Ως εκεί. Τον γνωρίσαμε εδώ, στο «Αυλαία» Θεσσαλονίκης, εμείς που είδαμε την παράσταση. Τώρα εγώ τον «γνώρισα», «μέτρησα» τις γνώσεις του, παραδέχτηκα την ευφυΐα του και υποκλίθηκα στο πολύπλευρο ταλέντο του.
Είναι πολύ ευκολότερο να είσαι πολυδιαβασμένος από το να είσαι έξυπνος είπε ο Σαίξπηρ, αλλά ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης είναι και τα δυο, τα οποία σπανίως συνυπάρχουν σε ισορροπία. Και εξηγούμαι. Τα ζευγάρια, τα όποια ζευγάρια, ταλανίζονται από προβλήματα που γεννιούνται από τη συμβίωση, τη δυσκολία συμβιβασμού, τη διαφορετικότητα των χαρακτήρων , την αδυναμία να λυτρωθούν από το «εγώ» και να γίνουν «εμείς», τη φθορά της καθημερινότητας, τον φόβο της μοναξιάς, της απώλειας, του επονείδιστου χωρισμού, την κατάρα της κτητικότητας, την αμετροέπεια στη στάση του ενός απέναντι στον άλλο και από τα κοινωνικά status των πρέπει και των «μη».
Στην παράσταση που στήθηκε με γρήγορους ρυθμούς , ευφάνταστη σκηνοθεσία, ταχύτατες αλλαγές, πανέξυπνη λεκτική σκυταλοδρομία, πλανάται μια ζυγαριά. Στα τάσια της μπαίνουν όλα τα παραπάνω. Αντιλαμβάνεται ο θεατής το παιχνίδι και παρασύρεται. «Παίζει» , ζυγιάζει, κρατεί, απορρίπτει. Ευφυώς δεν υπάρχει αναφορά στον οικονομικό παράγοντα. Είναι ατόφια αντιπαράθεση συναισθημάτων και εγκεφαλικών λειτουργιών. Αποφάσεων εξ αιτίας της υποδομής σου, του πρότερου «έντιμου» ή «ανέντιμου» βίου σου σύμφωνα με τις οικογενειακές σου καταβολές, της καλλιέργειας του νου και της ψυχής σου και των επιρροών από το απέναντι πρόσωπο. Το αντικείμενο του πόθου σου, του ερεθίσματος του εγκεφάλου σου. Αυτό αρκεί. Για να καταλήξεις σε συμπέρασμα. Όπως αυτό το έξοχο «δια ταύτα» του «σε θέλω δίπλα μου» που άκουσα και με απογείωσε : «εκεί που τελειώνει ο έρωτας αρχίζει η σχέση». Άλλωστε, ένα από τα πιο βασικά κίνητρα του ανθρώπου είναι αυτό της αυτοβελτίωσης, δηλαδή το να αναπτύξει τον εαυτό του, να επεκταθεί στις ψυχολογικές του διαστάσεις και να αυξήσει τις ικανότητες και την αποτελεσματικότητά του. Με λίγα λόγια, το άτομο θέλει να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Ένας τρόπος για να επιτευχτεί αυτό είναι μέσα από τη σύναψη διαπροσωπικών σχέσεων. Πώς, λοιπόν, η θεωρία της ανάπτυξης του εαυτού εξηγεί τη διαδικασία του να ερωτευτεί κανείς; Ο Μίνως Θεοχάρης και οι συνεργάτες του έχουν την απάντηση.
Προλαβαίνετε να δείτε την παράσταση. Κάντε το. Είναι πολλαπλό το κέρδος. Πέραν των όσων είπα, απολαμβάνετε και ξεχωριστές ερμηνείες. Και οι τέσσερις ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία – Κείμενο: Μίνως Θεοχάρης
Βοηθός σκηνοθέτη: Δανάη Μπάρκα
Μουσική επιμέλεια: Δανάη Μπάρκα, Μίνως Θεοχάρης
Φωτισμοί, σκηνογραφική- ενδυματολογική επιμέλεια: Μίνως Θεοχάρης
Φωτογραφίες: Νίκος ΚαρανικόλαΠαίζουν: Λεωνίδας Καλφαγιάννης, Μίνως Θεοχάρης, Ελευθερία Μπενοβία, Φωτεινή Αθερίδου.
