Πόσες αντοχές πρέπει να έχει ο ανθρώπινος οργανισμός, όταν δέχεται στοχευόμενα ηλεκτροσόκ από υποκείμενα, για να αντέξει και να είναι όρθιος στο διάβα της ζωής του;
Πόσοι αμόρφωτοι, ανάγωγοι, χωρίς παιδεία, χωρίς την τιμή των ρούχων και του φύλου τους, δεν καταφεύγουν σε μεθόδους της κατίνας της γειτονιάς, για να επιπλεύσουν σαν φελλοί στον περίγυρό τους, να δείξουν ότι έχουν λόγο ύπαρξης, να ξεπλύνουν τα ανομήματα τους στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, να αναδειχθούν σαν όντα, να χτυπήσουν πισώπλατα τον στόχο τους; Μου θυμίζουν το γνωστό τοις πάσι εμπαθή διάλογο του πεζοδρομίου μιας κατίνας προς μία αξιοπρεπή κυρία σε μία γειτονιά:
Σε μία γειτονιά κατοικούσε μία κυρία και μία αθυρόστομη ελευθέρων ηθών γυναίκα, που η εμπάθεια της δεύτερης στην κυρία ήταν τόση, που σε μία διαμάχη στο μπαλκόνι έβγαλε λεκτικά το ποιόν της. Έβριζε χυδαία, μονολογούσε και η κυρία λόγω αξιών αναγκάστηκε να κλείσει το παράθυρο και να μπει στο σπίτι της, για να μην ακούει τη χυδαία λασπολόγο. Διάλογος στα καφενεία του χωριού: «η κυρία τα άκουσε καλά από τη γειτόνισσα, την έβαλε στη θέση της την απέναντι, σε σημείο που την κλειδαμπάρωσε στο σπίτι της!».
Πόσοι από τον καθένα, δεν ένιωσαν τη φρίκη του περίγυρού τους, την υπανάπτυκτη συμπεριφορά του περιβάλλοντός τους. Πόσοι σιώπησαν, κατέβασαν το κεφάλι τους κι έφυγαν, για να μη συναναστραφούν τέτοια όντα, να μην έχουν δικαστικές διαμάχες, να νιώσουν τη Θεία δικαίωση από την ταπείνωση και τη Θεία δίκη, όσο σκληρά ανθρώπινο ακούγεται το τελευταίο;
Πόσα τέτοια δεν βλέπουμε καθημερινά και στην πολιτική σκηνή, που είναι αρένα αξιών, ύπαρξης, επιβολής, καταπάτηση προσωπικότητας; Πόσοι με αρχές απηύδησαν και έκαναν ζάπινγκ στα Μέσα Ενημέρωσης, για να μην αντικρίζουν τέτοιες θλιβερές καταστάσεις, που υποτιμούν τη νοημοσύνη και τις αξίες τους; Πόσα όντα δεν χρησιμοποιούν τη ρήση: «ρίξε λάσπη με τον ανεμιστήρα και στο τέλος κάτι θα μείνει!!». Δεν καταλαβαίνουν, όμως, ότι η διεύθυνση αυτής της λάσπης δεν έχει ακριβή φορά και υπάρχει πιθανότητα αποτυχίας στο στόχο, ότι το παρόν και το μέλλον είναι αόρατο και ότι φυσικός δικαστής είναι μόνο ο Θεός!!!
Κι όλα τα παραπάνω δείχνουν επίπεδο παιδείας ατόμου και αξιών που προέρχονται από το οικογενειακό περιβάλλον, το σχολείο, τη συναναστροφή με «παρέες», την πολιτική τοποθέτηση. Πόσοι δεν ένιωσαν την αχαριστία των ευεργετηθέντων; Πόσοι δεν ύψωσαν τείχος σε αυτά τα όντα, για να διαφυλάξουν την οντότητά τους; Πόσοι δεν κατάλαβαν ότι, η αχαριστία σκοτώνει τη φιλανθρωπία, ότι τον αχάριστο άνθρωπο, όταν τον καθίσεις στον ώμο σου, θα προσπαθήσει να ανέβει στο κεφάλι σου και θα σε χτυπά ανελέητα με φαντασιόπληκτους λεκέδες, γνωστό και το ρητό που είχε πάντα στο γραφείο του μεγάλος πολιτικός των τελευταίων χρόνων: «Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός, από τον ευεργετηθέντα αχάριστο»!
Πόσα όντα δεν κατάλαβαν ακόμα, ότι η ύπαρξη τους χρειάζεται ευθύτητα, ειλικρίνεια, αλληλοβοήθεια, μέσα σε νόμιμο πλαίσιο, ότι τα προβλήματα δεν έχουν ορατό μέλλον και ότι αύριο ίσως να βρίσκονται σε δυσμενέστερη κατάσταση και ίσως μόνοι να μην μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στα ηλεκτροσόκ του περίγυρου; Πόσοι καταλαβαίνουν, ότι αύριο ίσως έρθουν στη θέση του στόχου τους; γιατί: «μάχαιρα έδωσες, μάχαιρα θα λάβεις»; Τι να πρωτοκάνει το σχολείο, όταν το σπίτι, η πολιτεία, δίνουν μαθήματα ανάρμοστης συμπεριφοράς στην κοινωνία και κυρίως στους νέους; Ποιος υποβαθμισμένος αναλαμβάνει την ευθύνη της αντικοινωνικής συμπεριφοράς των ανήλικων παιδιών του, την παραμέληση εποπτείας ανηλίκου, την υπεράσπιση των υπεύθυνων ατόμων;
Θλίβομαι, γιατί στο διάβα της πορείας μου αντίκρισα τέτοια αμετανόητα όντα και παρ’ όλες τις προσπάθειές μου, απέτυχα για το καλύτερο!!!…
Γεώργιος Ι. Δημητρακάκης
Μαθηματικός, πρώην διευθυντής Γυμνασίου/Λυκείου
