Παρατηρώντας κανείς τον σημερινό κόσμο, αναρωτιέται γιατί είναι άνω-κάτω. Γιατί επικρατεί άγχος και αναστάτωση. Αιτία αυτής της αναστάτωσης μάλλον βρίσκεται στο ψωμί, το ρούχο και το σπίτι. Τι θα φάμε, δηλαδή, πώς θα ντυθούμε και πώς θα στεγαστούμε. Γι’ αυτά τα τρία πράγματα τρέχει καθημερινά ο άνθρωπος και αγχωμένος τρέχει να τα προλάβει.
Γι’ αυτά, άλλωστε, γίνονται πόλεμοι, κοινωνικές επαναστάσεις, διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες. Αυτά είναι που μας κάνουν να ριμάζουμε τον κόσμο και να ξεριζώνουμε ότι υπάρχει στη γη. Και το τραγικότερο είναι, ότι υπάρχουν αγαθά για όλους. Φτάνουν για να ζήσουν όλοι. Εκείνο που λείπει είναι η αγάπη, η δικαιοσύνη, η δίκαιη κατανομή, ώστε όλοι να ευτυχούν χορτάτοι.
Άραγε, τι απουσιάζει και έχουμε τόσο άγχος στη ζωή μας; «Μη ουν μεριμνήσητε… οίδε γαρ ο πατήρ Σας ο ουράνιος ότι χρήζεται τούτων απάντων». Μας λείπει, λέει ο Χριστός, η εμπιστοσύνη στο Θεό–Πατέρα. Είμαστε «ολιγόπιστοι»! Γι’ αυτό τρέχουμε αγωνιώντας να καλύψουμε τροφή, ένδυση, στέγη.
Κανείς, βέβαια, δεν αμφισβητεί ότι υπάρχουν ανάγκες και σε μερικές των περιπτώσεων πολύ μεγάλες, αλλά και κανένας δεν υπολογίζει τον Θεό που γνωρίζει τις ελλείψεις μας. Κανείς δεν σκέφτεται πως ο ουράνιος πατέρας μας, δεν θέλει τα παιδία του νηστικά και γυμνά. Αλήθεια, πώς προσφωνούμε τον Θεό στο υπόδειγμα προσευχής που μας έδωσε ο Χριστός; «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς…». Έχουμε Πατέρα πλούσιο που μεριμνά εκείνος για μας.
Μη μεριμνάτε, μας υπενθυμίζει και μη πνίγεστε στη θάλασσα της απιστίας, μη ξεχνάτε πως ψηλότερα από εσάς υπάρχει ο Θεός, εκείνος που μας δίνει τη ζωή και τα πάντα.
Έχουμε την εντύπωση, πως εργαζόμενοι και μάλιστα εντατικά, θα κατορθώσουμε ν’ αποκτήσουμε μόνοι μας πολλά αγαθά, λησμονώντας όμως Εκείνον, που χαρίζει την υγεία για την εργασία, τον Θεό που, όταν χαρίζει την ευλογία του, κάθε έργο γίνεται μεγάλο και πλούσιο.
Ο Χριστός δεν μας θέλει τεμπέληδες και άχρηστους. Απεναντίας, μας θέλει εργατικούς και δυναμικούς, στηριζόμενοι, όμως, στην πίστη και την εμπιστοσύνη του Θεού. Κι όταν έχεις πίστη και εμπιστοσύνη στον Θεό, τότε γεννιέται η ελπίδα, που σου δίνει χαρά, κουράγιο, άλλο νόημα κι όχι παραίτηση από τη ζωή.
Στον σύγχρονο κοσμικό άνθρωπο, όλα αυτά φαντάζουν όνειρο, ουτοπία, όχι πραγματικότητα. Είναι όμως κατάσταση αληθινή για τον χριστιανό που ζει έμπρακτα το Ευαγγέλιο του Χριστού, που ζει και κινείται εν Χριστώ.
Ας παραδειγματιστούμε από τους αγίους του παρελθόντος, αλλά και τους σύγχρονους του παρόντος. Κι αυτοί άνθρωποι, με τις ίδιες ανάγκες που έχουμε όλοι μας, μα ζούσαν την ηρεμία, τη γαλήνη. Ζούσαν από εδώ τη βασιλεία του Θεού. Είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού. Είχαν αμεριμνησία, αγάπη, πίστη, ελπίδα, δικαιοσύνη, χαρά, ειρήνη, γιατί ζούσαν στο κράτος του Θεού και μέσα σ΄ αυτό ζούμε, αναπνέουμε και απολαμβάνουμε κι εμείς τις ίδιες ευλογίες του Θεού.
Αν θέλουμε, λοιπόν, να αποκτήσουμε όλα τα παραπάνω, αν θέλουμε να μη μας λείπει τίποτε, οφείλουμε να ζήσουμε στο κράτος του Θεού, την Εκκλησία Του. Οφείλουμε να ζητάμε και να παρακαλούμε τον Πατέρα μόνο για ένα, «Να ζητάτε πρώτα τη Βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη κι όλα τ’ άλλα θα σας δοθούν». Κύριε, ελθέτω η βασιλεία σου!
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ., πρεσβύτερος ΣΑΒΒΑΣ ΚΑΡΑΒΟΛΑΝΙΔΗΣ
