Τα σωτήρια αποτελέσματα μιας επίμονης και ομαδικής προσπάθειας παραστατικά μάς παρουσιάζονται στην περικοπή από το ιερό Ευαγγέλιο του Μάρκου, που διαβάζεται στις Εκκλησίας μας αυτή την Κυριακή, Β΄ των νηστειών.
Ο Χριστός βρίσκεται στην Καπερναούμ και στο σπίτι όπου έμεινε έτρεξε πλήθος κόσμου, διψασμένο να χαρεί τη δροσιά της θείας διδασκαλίας. Γέμισε το σπίτι εσωτερικά και άρχισε ο συνωστισμός στην είσοδο. Στην ίδια πόλη, στο κρεβάτι του πόνου καθηλωμένος, ένας παραλυτικός μαθαίνει, ότι ο μεγάλος θαυματουργός είναι κοντά τους. Στην αμαρτωλή ψυχή του αναθάλλει η ελπίδα της θεραπείας. Ποθεί να συναντήσει τον Χριστό και στα πρόσωπα τεσσάρων φίλων του βλέπει τον τρόπο για να γίνει ο πόθος του πραγματικότητα. Και εκείνοι πρόθυμα, καλοπροαίρετα, τον σηκώνουν πάνω στο φορείο και τον φέρνουν στον Κύριο. Πώς, όμως, να Τον πλησιάσουν; Είναι αδύνατο ν’ ανοίξουν δρόμο μέσα στο πλήθος. Η αγάπη, όμως, προς τον πονεμένο συνάνθρωπο, η πίστη στη θαυματουργική δύναμη του Χριστού, τούς δείχνει τον τρόπο για να πετύχουν τον σκοπό τους. Από την εξωτερική σκάλα ανεβαίνουν στη στέγη και αφού ανοίγουν μία τρύπα στη σκεπή, δένουν με σχοινιά το κρεβάτι με τον παράλυτο και από εκεί το κατεβάζουν μπροστά στα πόδια του διδασκάλου. Και ο καρδιογνώστης Χριστός, με μία Του κουβέντα-προσταγή, συγχωρεί τις αμαρτίες και του χαρίζει την υγεία του.
Απ’ όλα τα παραπάνω, αξίζει να σταθούμε περισσότερο στους τέσσερεις πρώτους ευεργέτες του παραλυτικού της Καπερναούμ, που στάθηκαν η αφορμή να εκδηλωθεί η μεγάλη ευεργεσία προς τον πάσχοντα συνάνθρωπό τους. Αδελφωμένοι, ενώνουν τις δυνάμεις τους και υπερνικούν κάθε εμπόδιο. Χωρίς δισταγμό και υπολογισμούς αυτοσχεδιάζουν τολμηρά και ενεργούν. Προσέφεραν περισσότερα από εκείνα που τούς ζητήθηκαν. Κι εκείνο που οι ίδιοι είναι αδύνατο να δώσουν, τη γιατρειά δηλαδή στον παραλυτικό, προσπαθούν να την εξασφαλίσουν από Εκείνον που μπορεί.
Είναι ακριβώς αυτή η συμπεριφορά των τεσσάρων αυτών αχθοφόρων της αγάπης, που μιλά βαθειά στη ψυχή μας και μάς παρακινεί σε ανάλογη δράση σε καιρούς μάλιστα χαλεπούς. Τριγύρω μας πλήθος παραλυτικοί παρακαλούν να απλώσουμε χέρια βοηθείας. Δεν είναι μόνο οι σωματικά άρρωστοι και αναξιοπαθούντες, που περιμένουν την υλική συμπαράστασή μας, για να τονωθούν οι ασθενικές δυνάμεις τους, ή για να βρει η ορφάνια στήριγμα, η φτώχεια βοήθεια, ο λυπημένος χαμόγελο, ο διψασμένος δροσιά. Περισσότεροι είναι οι πνευματικά πληγωμένοι, οι ηθικά παράλυτοι, οι ξαπλωμένοι στο κρεβάτι της ηθικής αδράνειας. Είναι αυτοί που προσφέρονται σ’ εμάς την κατάλληλη στιγμή, όταν συναισθανθούν την αμαρτωλότητά τους, για να τους οδηγήσουμε στον Χριστό, για να γιατρευθούν οι πληγές της ψυχής τους και να ξεριζωθούν τα πάθη και οι κακίες, ώστε να ζήσουν αληθινά κατά Χριστόν, ψυχικά θεραπευμένοι με τη ζωντανή παρουσία του Χριστού στη ζωή τους.
Ὀλοι εμείς, λοιπόν, οι χριστιανοί, αδελφωμένοι και ενωμένοι με τα δεσμά της χριστιανικής αγάπης και αλληλεγγύης, καλούμασθε σήμερα σε συνθήκες δύσκολες και αντίξοες να γίνουμε αχθοφόροι της αγάπης και υπηρέτες του ανθρώπινου πόνου, με τελικό σκοπό, να φέρουμε όλους κοντά στον μεγάλο Ιατρό και Θεραπευτή, για να απολάβουν μία ριζική και μόνιμη θεραπεία. Και σε αυτό το ιερό και μόνιμο προσκλητήριο της Εκκλησίας μας, έχουμε το ιερό καθήκον να ανταποκριθούμε χωρίς δισταγμό και με όλες μας τις δυνάμεις.
Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Φ.Ν.Θ.
Πρωτοπρεσβύτερος, Γεράσιμος Φυλακτάκης
