ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: «Το φως της τριλαμπούς θεότητος»

«Μας φανερώθηκε η χάρις του Θεού, η οποία είναι σωτήρια για μας τους ανθρώπους», γράφει στην προς Τίτον επιστολή του ο Απόστολος Παύλος και συνεχίζει: «αυτή η χάρις μάς διδάσκει και μάς παιδαγωγεί να αρνηθούμε την ασέβεια και τις κοσμικές αμαρτωλές επιθυμίες και να ζήσουμε με σωφροσύνη και με δικαιοσύνη και με ευσέβεια» σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας, παίρνοντας κουράγιο από την υπόσχεση που μας έχει δοθεί και «την μακάρια ελπίδα και την επιφάνεια της δόξης του μεγάλου Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού». Τούτη η μακάρια προσδοκία πηγάζει από τη θεία Επιφάνεια στα Ιορδάνεια ρείθρα, όταν η ακήρατος κεφαλή του Δεσπότου Χριστού κλείνει προς τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, το Πνεύμα το Άγιο εν είδη περιστεράς κατέρχεται και η φωνή του Θεού Πατέρα μαρτυρεί πως Αυτός είναι ο Υιός Του ο αγαπητός.

Αυτή την ευλογημένη ημέρα, όλη η φύση λαμπρύνεται και χαίρει, γι’ αυτό στον ιαμβικό κανόνα της εορτής, ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, μας προτρέπει να συμμετέχουμε στον εορτασμό λέγοντας μας: «ας ασπροφορέσει κάθε ανθρώπινη και κάθε γήινη φύση, γιατί μετά την έκπτωσή της από τους Ουρανούς, σήμερα μπορεί πάλι να ανέβει στο πρότερο ύψος της. Κι όχι μόνο γι’ αυτό, αλλά πρέπει να ασπροφορεί και να χαίρεται κάθε πλάση ανθρώπινη, γιατί ο θείος Λόγος, την ανθρώπινη φύση την ξέπλυνε μέσα στα τρέχοντα ύδατα του Ιορδάνη και την καθάρισε από όλα τα προηγούμενα της πταίσματα, την έκαμε να ξεφύγει από κάθε σκοτεινή σκιά αμαρτίας και την κατέστησε πάμφωτη και πεντακάθαρη».

Τούτη την ημέρα, όπως και σε κάθε Κυριακάτικη Ευχαριστιακή σύναξη, βιώνουμε ένα παρόμοιο γεγονός. Ολόκληρη η λατρευτική μας ζωή, είναι μία αναβάπτιση στα Ιορδάνεια ρείθρα, μία πορεία στην Επιφάνεια της θείας Δόξας και μία έκφραση του θάμπους και της δοξολογικής έκρηξης της καρδιάς μας. Από ύμνο σε ύμνο, από ευχή σε ευχή, πορευόμαστε τυλιγμένοι ολοένα και περισσότερο στο γνόφο της δόξας του Θεού.

Ο καθένας, αποσπασμένος από τον «κόσμο», κουβαλώντας τα άγχη, τους προβληματισμούς, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες του, μεταφέρεται από τα καθημερινά, στα αιώνια, από τα γήινα στα ουράνια, από τη φτώχια της ύπαρξης, στον πλούτο της Βασιλείας του Θεού. Η συναγμένη Εκκλησία, γεμάτη πόθο και δέος, υψώνει τα μάτια της ψυχής και του σώματος στον ουρανό, ατενίζει το «απειρέσιον κατά κύκλον, τρισσοφαούς θεότητος ομού σέλας» το άπειρο σε κύκλους μοναδικό φως της τριλαμπούς θεότητος και προσφέρει ως καρδιακό απόσταγμα και σαν θυμίαμα εύοσμο λατρείας τον ολόψυχο ύμνο.

Ο Επιφανής Κύριος γίνεται η πηγή της παρουσίας της Δόξης του Θεού και το πολύτιμο αλάβαστρο του ευωδιαστού μύρου της προσευχής μας. Όμοια με τον έκθαμβο Ιωάννη σκύβουμε τα κεφάλια, για να δούμε μέχρι εκεί που μπορούμε τη φανέρωση της Τριαδικής Θεότητος. Μεταρσιωμένοι από την παρουσία του Βαπτισθέντος Χριστού, πλημμυρισμένοι από τα αγιασμένα ύδατα, ζούμε το μεγαλείο της παντοτινής παρουσίας του «ζώντος» Χριστού, που γεννά στις ανήσυχες καρδιές μας την ελπίδα και τη γαλήνη. Φωτισμένοι, ζωογονημένοι, αγιαζόμαστε στον έσω άνθρωπο σύμφωνα με τους πατέρες, αληθινά και όχι παραστατικά.

Μέσα από τον θόλο του Ναού αντικρίζουμε την απεραντοσύνη της κτίσης και μέσω αυτής τα μεγαλεία του Θεού και τη δόξα Του. Και φορτισμένοι με θαυμασμό μία κραυγή δοξολογίας ξεχειλίζει από τα στήθη μας: «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον από του νυν και έως τους αιώνας».

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ.

Αρχιμανδρίτης Παύλος Κίτσος