Έχει πολύ δίκαιο ένας νεώτερος ορθόδοξος θεολόγος, να ονομάζει τον απόστολο Παύλο «το μεγαλύτερον ανάστημα της χάριτος», συμφωνώντας με τον ιερό Χρυσόστομο, που σε εφτά υπέροχες ομιλίες του εγκωμιάζει τον μεγάλο Απόστολο λέγοντας, πως συγκεντρώνει στον εαυτό του και μάλιστα στον ύψιστο βαθμό, τις αρετές όλων των δικαίων και των αγίων της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης.
Δεν μπορεί, όμως, κανείς μιλώντας για τον απόστολο Παύλο, έστω και σε σύντομες, αδρές γραμμές, να μην αναφερθεί στο θαύμα της Δαμασκού.
Γεννημένος στην Ταρσό της Κιλικίας ο Σαούλ, από γονείς Εβραίους και πολύ πλούσιους, που είχαν αποκτήσει τον τίτλο του Ρωμαίου πολίτη, καλλιέργησε τα πλούσια πνευματικά του χαρίσματα, μαθαίνοντας όλο το Νόμο και τους προφήτες παρά τους πόδας του περίφημου ραβίνου Γαμαλιήλ. Από υπερβολικό ζήλο προς τη θρησκεία των πατέρων του, μισούσε τους χριστιανούς και ήθελε να βοηθήσει με κάθε τρόπο στην εξαφάνισή τους.
Στο λιθοβολισμό, μάλιστα, του πρωτομάρτυρος Στεφάνου, επειδή ήταν πολύ νέος και δεν επιτρέπονταν να λάβει μέρος στη φοβερή εκτέλεση, φύλαγε τα ενδύματα των λιθοβολούντων. Γεμάτος μίσος και μανία εναντίον των χριστιανών, «εμπνέων απειλής και φόνου» στους μαθητές του Κυρίου, ζητάει από τον αρχιερέα των Ιουδαίων συστατικές επιστολές για τις συναγωγές της Δαμασκού, όπου θα πάει για να πιάσει όσους χριστιανούς βρει και να τους φέρει δεμένους στα Ιεροσόλυμα.
«Εν δε τω πορεύεσθαι, μας διηγείται με θαυμαστή λιτότητα ο ευαγγελιστής Λουκάς στις Πράξεις τον Αποστόλων, εγένετο αυτόν εγγίζειν τη Δαμασκώ και εξαίφνης περιήστραψεν αυτόν φως από του ουρανού και πεσών επί την γην ήκουσε φωνήν λέγουσαν αυτώ, Σαούλ, Σαούλ, τί με διώκεις;». Ο Παύλος, τότε, ρώτησε έκθαμβος: «Τις ει, Κύριε; είπεν, εγώ ειμί Ιησούς, ον συ διώκεις, αλλά ανάστηθι και είσελθε εις την πόλιν και λαληθήσεται σοι, τι σε δει ποιείν».
Σηκώθηκε βασταζόμενος απ’ τους συνοδούς του, που άκουσαν τη φωνή, μα δεν είδαν το αστραφτερό εκείνο φως που πλημμύρισε τον Απόστολο και πήγε στη Δαμασκό, όπου τρεις μέρες έμεινε χωρίς να βλέπει τίποτε και χωρίς να βάλει ούτε ψωμί, ούτε νερό στο στόμα του. Απ’ εδώ αρχίζει η νέα ζωή του μεγάλου διώκτη του Χριστιανισμού, που έγινε δοχείον περιεκτικόν της θείας χάριτος, «σκεύος εκλογής» και ο μεγαλύτερος διδάσκαλος του Ευαγγελίου της Νέας Διαθήκης.
Ας σκεφτούμε κι εμείς για λίγο τη Δαμασκό του Παύλου, ελπίζοντας και κοπιάζοντας, συγχρόνως, για μία προσωπική μας λυτρωτική και φωτιστική Δαμασκό. Πρέπει να μη ξεχνούμε, πως ο σατανάς δεν παύει ποτέ να μας πολεμάει, να μας ξεστρατίζει και να μας κάνει εχθρούς και διώκτες του Χριστού και του νόμου του.
Γι’ αυτό και είναι απαραίτητο, πάντα να θυμούμαστε και πάντα να ζητούμε το φως της Δαμασκού, που θα μας κρατάει, με μία θεία μέθη και έκσταση, στη στράτα πρώτα του Ευαγγελίου, στην ένωση ύστερα με το Θεό. Για να μπορέσουμε κι εμείς κάποτε κι αυτό είναι ένα από τα υψηλότερα και αγιότερα ιδανικά που πρέπει να έχει ο χριστιανός, να πούμε μαζί με τον απόστολο Παύλο: «εμοί το ζην Χριστός και το αποθανείν κέρδος».
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ.
