Πολλά είναι τα θαύματα, τα οποία ο Ιησούς έκανε όταν βρισκότανε ανάμεσά μας στον κόσμο τούτο. Έθρεψε πεινασμένους, γιάτρεψε παραλυτικούς, σε τυφλούς έδωσε μάτια και σε βασανισμένους την γαλήνη της ψυχής τους, μα το θαύμα το μεγάλο, που ο Χριστός πραγματοποιεί στην ζωή των ανθρώπων που θα πιστέψουν σ’ Αυτόν, το θαύμα της αλλαγής της ζωής τους, αυτό ξεπερνάει όλα τα άλλα. Από την ώρα που ο γεμάτος από πάθη και κατάρες αμαρτωλός θα παραδοθεί στο θαυματουργικό χέρι του Κυρίου μας, θα βγει ένας άλλος άνθρωπος, που δεν θα έχει κανένα κοινό σημείο με το παρελθόν, παρά μονάχα την φριχτή ανάμνηση μιας άθλιας ζωής, που θα γίνεται αφορμή για την δόξα του Θεού.
Γύμνια, φόβος, αλυσίδες, μνήματα, πέτρες. Μία τραγική εικόνα, η εικόνα δύο ανθρώπων φυλακισμένων στα φρικτά δεσμά της κυριαρχίας του διαβόλου. Ρούχα δεν φορούσαν και όσες φορές κατόρθωσαν να τους ντύσουν, σε λίγο τα έσκιζαν και παρουσιαζότανε και πάλι γυμνοί.
Οι άνθρωποι αυτοί ένιωθαν μέσα τους έναν ακατανίκητο φόβο. Όλους τους ανθρώπους τους φοβόταν και συνάμα όλοι τους φοβούνταν. Η καρδιά τους και η σκέψη τους ήτανε ηφαίστειο που έβραζε, από πυρακτωμένη λάβα μίσους και φόβου για τον κάθε άνθρωπο. Και η εποχή μας είναι η εποχή της τρομερής τυραννίας του φόβου. Ο κάθε άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του μόνο, τρομερά μόνο, να περιβάλλεται από μύριους εχθρούς, με αποτέλεσμα να ξημεροβραδιάζεται κάτω από το ανελέητο μαστίγωμα του πιο αδυσώπητου αφέντη, του φόβου. Όλοι φοβούνται το σήμερα, το αύριο, το μέλλον και μέσα στην αβυσσαλέα σκέψη τους ποτέ δεν έλαμψε ο θερμός ήλιος της ειρήνης του Χριστού.
Πολλές φορές πιάσανε τους δυστυχισμένους αυτούς και τους έδεσαν με δυνατές αλυσίδες, που όμως από μία εσωτερική καταστροφική δύναμη σε λίγο γίνονταν κομμάτια. Ο ηθικός και πολιτικός νόμος, οι διάφορες συμβουλές των φιλοσόφων και των κοινωνιολόγων, οι διάφοροι θεσμοί της κοινωνίας, ακόμα και οι δικές μας καλοπροαίρετες αποφάσεις, δεν είναι παρά βαριές ψυχρές αλυσίδες, που μεταβάλλουν την ζωή σε μία αλύτρωτη, χωρίς ελπίδα σκλαβιά. Παριστάνουν την αμαρτία σαν απελευθέρωση, μα μονάχα αιμορραγία προκαλούν σαν χώνονται μέσα στις σάρκες μας. Ακόμα και η πιο χοντρή αλυσίδα δεν μπορεί να συγκρατήσει την δύναμη του κακού, την «σάρκα» όπως την ονομάζει ο Λόγος του Θεού, «τον εν τοις μέλεσιν ημών νόμον», που άξαφνα μεταβάλλει την πιο χοντρή αλυσίδα σε κουρέλι.
Σε λίγα λεπτά, όμως, όλα άλλαξαν. Στα πόδια του Ιησού, θέση που αργότερα θα έπαιρνε η Μαρία, η αδελφή του Λαζάρου, καθόταν τα θηρία που έσπασαν τις αλυσίδες. Φορούσαν, πλέον, ρούχα και είχαν μία φρονιμάδα, που όπως αποδεικνύει η συνέχεια της ιστορίας, δεν είχαν οι άλλοι Γεργεσηνοί. Και όσοι είδαν, τρόμαξαν. Και αμέσως, όπως συμβαίνει πάντα, ο κόσμος σε δύο κατηγορίες χωρίστηκε. Και οι δύο ομάδες παρακαλούσαν τον Χριστό. Από την μία μεριά έμειναν οι δαιμονισμένοι κοντά στον Χριστό. Από την άλλη, όλοι οι άλλοι, οι πολλοί, παρακαλούσαν τον Χριστό να φύγει. «Καλά είμαστε έτσι που είμαστε. Σε παρακαλούμε, πήγαινε παρακάτω». Είναι η ίδια απάντηση, που τότε και τώρα αποδιώχνει τον Χριστό από την ζωή των ανθρώπων.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ., αρχιμανδρίτης Παύλος Κίτσος
