Πριν ο άνθρωπος αμαρτήσει, ήταν γεμάτος χαρά και αγαλλίαση. Μετά, όμως, που αμάρτησε και διώχτηκε από τον παράδεισο, η ζωή του ζυμώθηκε με πόνο, θλίψη και δάκρυα. Ο άνθρωπος πονάει απ’ την πρώτη ημέρα της γεννήσεώς του. Γεννιέται και κλαίει. Το κλάμα αυτό, είναι το προμήνυμα των θλίψεων όλης της ζωής του. Ποικίλες είναι οι αιτίες του κλάματος και κατ’ επέκταση των δακρύων. Ο ένας κλαίει, γιατί σε μία στιγμή έχασε όλη την περιουσία, που είχε αποκτήσει με κόπο και ιδρώτα, άλλος γιατί αναγκάστηκε να φύγει και να ξενιτευτεί, άλλος γιατί ο θάνατος του πήρε τον άνθρωπο που αγαπούσε, άλλος γιατί πάσχει από ανίατη αρρώστια. Άλλος, γιατί ο, ή η, σύζυγός του/της την, ή τον απάτησε. Άλλος, γιατί από συκοφαντία τον έβαλαν φυλακή. Άλλος, γιατί τα παιδιά του τον ποτίζουν φαρμάκι κ.ο.κ. Τέλος δεν υπάρχει. Όλοι μας θλιβόμαστε. Ο ένας σήμερα, ο άλλος αύριο. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη δοκιμάσει θλίψη. Άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο.
Ο δε Χριστός είχε προειδοποιήσει τους μαθητές Του, ότι στον κόσμο αυτό θα δοκιμάσουν θλίψεις. Όχι όμως μόνο γενικές θλίψεις που δοκιμάζουν όλοι, αλλά και ειδικές θλίψεις, που προέρχονται από την έχθρα των ανθρώπων που δεν πιστεύουν σ’ Αυτόν.
Και έτσι έγινε. Οι Απόστολοι ύστερα από την Πεντηκοστή, όταν άρχισαν να περιοδεύουν και να κηρύττουν, συνάντησαν εμπόδια πολλά. Ο σατανάς ξεσήκωσε τους ανθρώπους εναντίον τους. Δέχτηκαν περιφρονήσεις, ειρωνείες, ύβρεις, διαβολές, συκοφαντίες, ραπίσματα, ξυλοδαρμούς, δίκες και καταδίκες, φυλακίσεις, διάφορα είδη βασανιστηρίων και τέλος, τον μαρτυρικό θάνατο. Αυτή ήταν η ζωή τους, για την αγάπη που είχαν στο Χριστό.
Και τίθεται το ερώτημα, πώς είδαν και πώς αντιμετώπισαν οι Απόστολοι αυτές τις θλίψεις; Τις αντιμετώπισαν με ηρωικό φρόνημα. Ενώ οι ειδωλολάτρες της εποχής τους έχαναν την ψυχραιμία τους και απελπίζονταν οι Απόστολοι όσο περισσότερο θλίβονταν, τόσο περισσότερο χαίρονταν. Και χαίρονταν, διότι αξιώθηκαν να ατιμασθούν και να θλιβούν υπέρ του ονόματος του Ιησού Χριστού. Θα διαβάσουμε πολλές θλίψεις και βάσανα που πέρασαν οι Απόστολοι αν ανοίξουμε τις Πράξεις τους. Αισθάνονταν, οι Απόστολοι, τη χαρά και την αγαλλίαση εκείνη που υποσχέθηκε σ’ εκείνους, ο Κύριος, που πάσχουν για το Ευαγγέλιο «Μακάριοι εστέ όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρό ρήμα καθ’ υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού. Χαίρετε και αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς».
Να γνωρίζουμε ότι, η Χριστιανική πίστη ρίχνει φως στις θλίψεις. Ο άνθρωπος που πιστεύει στον Χριστό, βλέπει τις θλίψεις που δοκιμάζει, ως ένα είδος δοκιμαστηρίου της πίστεως. Όπως, δηλαδή, το χρυσάφι που βγάζουν οι άνθρωποι απ’ τη γη, δεν είναι καθαρό, αλλά ανακατεμένο με ευτελείς ύλες και όταν ρίχνεται στο καμίνι σε μεγάλη θερμοκρασία, καθαρίζεται τελείως απ’ αυτά τα ευτελή μέταλλα, έτσι και ο άνθρωπος, όταν γεννιέται κουβαλάει το προπατορικό αμάρτημα και προσθέτει και τις δικές του προσωπικές αμαρτίες και γίνεται περισσότερο αμαρτωλός και ακάθαρτος και γι’ αυτό έχει ανάγκη καθαρισμού. Μέσον, λοιπόν, καθαρισμού είναι οι θλίψεις. Αλλά πρέπει να κάνουμε υπομονή, χωρίς να γογγύζουμε, να νευριάζουμε, να βρίζουμε, ή να βλαστημούμε. Γιατί μία ημέρα θα τελειώσουν οι θλίψεις και θα διαδεχθούμε την αιώνια και μακάρια ζωή.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ.
