Πολλές φορές ο απόστολος Παύλος στις επιστολές του περιγράφει τη ζωή των αποστόλων του Χριστού· εκείνων που συνεργάζονται με τον Θεό στο έργο της σωτηρίας των ανθρώπων. Δεν είναι ζωή ανέσεων και ευχαριστήσεων. Δεν είναι ζωή ευτυχισμένη, όπως βέβαια ο κόσμος αντιλαμβάνεται την ευτυχία. Είναι ζωή θλίψεων και θυσιών. Θλίβονται, στενοχωρούνται, χλευάζονται, περιφρονούνται, κοπιάζουν και συκοφαντούνται εκ μέρους των ανθρώπων. Γι’ αυτό όταν λέει ο απόστολος Παύλος, ότι οι διάκονοι του Θεού είναι «απορούμενοι, αλλ΄ουκ εξαπορούμενοι» και «εν παντί θλιβόμενοι», έρχεται ο Μέγας Βασίλειος και δίδει την εξής εξήγηση: Ο απόστολος, μάς λέει ο Άγιος, περιγράφοντας τη ζωή των αποστόλων θέλει να δείξει δύο πράγματα: πρώτα την εμπιστοσύνη του στο Θεό και δεύτερο το αμαρτωλό ανθρώπινο φρόνημα. Κι αυτό γιατί, διαφορετικά σκέπτεται ο άνθρωπος του Θεού και διαφορετικά οι κοσμικοί άνθρωποι.
Οι χριστιανοί αγάπησαν το κάλλος του Χριστού, όπως γράφει ο Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, πέθαναν για τον κόσμο, νέκρωσαν τον παλαιό άνθρωπο, περιφρόνησαν τις τιμές, δεν αγάπησαν τα αξιώματα. Αντίθετα, οι κοσμικοί άνθρωποι είναι εκείνοι που αγαπούν τα εφήμερα, τα γήινα. Είναι άνθρωποι φιλάρεσκοι και οι καρδιές τους είναι δεμένες με τα υλικά πράγματα. Οι άνθρωποι του κόσμου μισούν τους ανθρώπους του Θεού, τους περιφρονούν, τους καταδιώκουν, τους διαβάλλουν, τους ειρωνεύονται, δεν τους ανέχονται. Οι Χριστιανοί είναι σημείο αντιλεγόμενο, όπως ο Χριστός. Κι εδώ χρειάζεται η εμπιστοσύνη μας στον Θεό. Να δείξουμε την πληροφορία της πεποιθήσεως και πίστεως μας στον Θεό.
Οι θλίψεις είναι για τον Χριστιανό ευεργετικές, γιατί δεν τον αφήνουν να πέσει στην αμαρτία. Τον προφυλάσσουν και τον περιχαρακώνουν και τον κρατούν σε μία πνευματική διέγερση. Άλλωστε, κατά τον Αββά Ισαάκ, οι θλίψεις είναι οι μεγαλύτεροι ευεργέτες της ζωής μας. Οι Χριστιανοί είναι εκείνοι που πέθαναν για τον κόσμο και ζουν κατά Χριστόν, γι’ αυτό και η συμπεριφορά τους απέναντι στην εχθρότητα του κόσμου, είναι συμπεριφορά «διακόνων Θεού». Υπομένουν, μακροθυμούν, είναι αγνοί στη ζωή τους, τίμιοι στις πράξεις τους, έχουν ειλικρινή αγάπη για όλους και ιδιαιτέρως απέναντι στους εχθρούς τους διακονώντας τη σωτηρία όλων των ανθρώπων, πιστών και απίστων.
Παραδείγματα αυτών που δυσφημισθήκανε κι όμως υπηρέτησαν τον κόσμο έχουμε πολλά. Πρώτο και καλύτερο αυτό του Χριστού. Τον ονόμασαν Ναζωραίο, αγύρτη, πλάνο, δαιμονισμένο, Σαμαρείτη, φάγο και οινοπότη, φίλο των τελωνών και των αμαρτωλών. Παρ’ όλα αυτά, ο Κύριος δεν έπαυσε να διακονεί τη σωτηρία του κόσμου. Αγάπησε τους εχθρούς Του, όπως και τους φίλους Του. Όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας βάδισαν πάνω στα χνάρια του Χριστού. Ας τους μιμηθούμε λοιπόν στη ζωή μας.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ.
Πρεσβύτερος Κωνσταντίνος Μοσχόπουλος
