Όλα όσα δημιούργησε ο πάνσοφος Θεός έχουν το σκοπό τους. Τίποτε δεν είναι άσκοπο. Κι αν όλα τα δημιουργήματα έχουν σκοπό, πολύ περισσότερο έχει σκοπό ο άνθρωπος, που είναι η κορωνίδα της θείας δημιουργίας. Αλλά, ποιος είναι ο σκοπός, ο προορισμός του ανθρώπου; Ανοίγοντας την Αγία Γραφή και διαβάζοντας το πρώτο κεφάλαιο, του πρώτου βιβλίου της Π.Δ., της Γενέσεως, θα δούμε πια είναι η αξία του ανθρώπου. Το βιβλίο αυτό μας μιλάει για τη δημιουργία του κόσμου. Ενώ ο Θεός για όλα τα δημιουργήματα είπε κι έγιναν, για τον ήλιο, τη σελήνη, τα άστρα, τις θάλασσες, τα φυτά, τα ψάρια και τα ζώα, για τον άνθρωπο ο Άγιος Τριαδικός Θεός, ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα, κατά κάποιο τρόπο συσκέπτονται για τη δημιουργία του. Λέει η Γραφή «Ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ ομοίωσιν». Ο άνθρωπος έγινε το θέμα ιδιαιτέρας, θα λέγαμε, σκέψεως και φροντίδας του Θεού!
Ο άνθρωπος πλάσθηκε απ’ το Θεό κατ’ εικόνα Του. Γι’ αυτό και ο άνθρωπος έχει ανώτερο μυαλό απ’ όλα τα δημιουργήματα του Θεού κι έτσι κυριαρχεί πάνω στη φύση, στον εξωτερικό κόσμο. Αλλά, ο άνθρωπος πρέπει να κυριαρχήσει και στον εσωτερικό κόσμο. Να χαλιναγωγήσει, δηλαδή, να ελέγξει τις επιθυμίες του, να ανεβεί στον πνευματικό τομέα, να πλησιάσει ως προς την αγιότητα και τις αρετές τον Θεό, να γίνει όμοιος με τον Θεό. Αυτό, βέβαια, θέλει αγώνα. Άλλωστε, πλασθήκαμε απ’ το Θεό για να Του μοιάσουμε. Δηλαδή, να πραγματοποιηθεί και το «καθ’ ομοίωσιν». Το κατ’ εικόνα το έχουν όλοι οι άνθρωποι. Έχουν δηλαδή νου και ελευθερία, γι’ αυτό έχουμε αναπτύξει τόσο πολύ τον πολιτισμό και την τεχνολογία μας. Αλλά, το καθ’ ομοίωση που είναι ο τελικός προορισμός του ανθρώπου το πετυχαίνουν λίγοι. Κι’ αυτό, γιατί προσπαθούν να το αποκτήσουν λίγοι. Το πετυχαίνουν αυτοί που κάνουν καλή χρήση των δωρεών του Θεού, υπακούν στις εντολές Του και έχουν μάτια μόνο για τον ουρανό.
Μπορεί όμως να τεθεί ένα ερώτημα. Μπορούμε να φτάσουμε στη θέωση; Ναι μπορούμε, αρκεί να γίνουμε μιμητές του Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό, άλλωστε, πήρε ο Υιός και Λόγος του Θεού ανθρώπινη σάρκα, ενώ παρέμεινε ταυτόχρονα και Θεός, για να μας δείξει ότι μπορούμε ν’ αγωνιστούμε σαν κι Αυτόν και να Τον μιμηθούμε και να φτάσουμε στο «καθ’ ομοίωσιν».
Θα πρέπει να μιμηθούμε, αδελφοί μου, τον Χριστό. Ό,τι Εκείνος σκεπτόταν, αυτό να σκεπτόμαστε κι εμείς. Ό,τι έλεγε, να λέμε κι εμείς. Ό,τι αισθανόταν, να αισθανόμαστε κι εμείς. Ό,τι ήθελε Εκείνος, να θέλουμε κι εμείς. Ό,τι έκανε Εκείνος, να κάνουμε κι εμείς. Να γίνουμε, ας μου επιτραπεί η έκφραση, μικροί Χριστοί. Κι αν πάμε να κάνουμε μία πράξη, να σκεπτόμαστε, «ο Χριστός θα την έκανε;». Αν η συνείδησή μας, μας λέει ναι θα την έκανε, να την κάνουμε κι εμείς. Αν όμως μας λέει όχι, ούτε κι εμείς να την κάνουμε.
Αλλά δυστυχώς, οι άνθρωποι όταν ακούνε ότι πρέπει να μιμηθούμε τον Χριστό, προβάλουν τη δικαιολογία, ότι ο Χριστός ήταν Θεός, ενώ εγώ είμαι άνθρωπος. Πώς θα μπορέσω να Τον μιμηθώ; Απάντηση στο ερώτημα μάς δίνει ο Απόστολος. Παύλος. Ο Απόστολος Παύλος ήταν άνθρωπος κι όχι Θεός. Είχε σάρκα και αίμα όπως κι εμείς. Γεννήθηκε από μάνα και πατέρα, όπως όλοι μας. Ήταν ατελής και αμαρτωλός. Βλάσφημος και διώκτης του Χριστού. Κι όμως, με την προαίρεσή του, με την πίστη και τη χάρη του Θεού, ο Παύλος έγινε άνθρωπος του Θεού, ουράνιος άνθρωπος. Μιμήθηκε το Χριστό και γι’ αυτό απευθύνεται σ’ όλους και μας λέει: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού».
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ.,Ππρεσβύτερος Κωνσταντίνος Ντινούδης
