Τον όλεθρο της κακίας και της αμαρτίας αφηγήθηκε ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην ευαγγελική περικοπή της Κυριακής, η οποία αποτελεί την αρχιερατική προσευχή του Κυρίου προς τον Θεό Πατέρα, λίγο προ του Πάθους του. Από τότε γνώριζε ο Χριστός πως, όταν θα απομακρυνθεί από κοντά μας, θα είναι δύσκολο ο άνθρωπος να αντιμετωπίσει μόνος του την αμαρτία, γι’ αυτό άφησε στους μαθητές να συνεχίσουν το έργο Του, ιδρύοντας την Εκκλησία Του. Αυτή την κιβωτό της σωτηρίας για κάθε ανθρώπινη αδυναμία, η οποία κατευθύνεται από τον ίδιο το Θεό, από τη σωστική χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Οι μαθητές του Χριστού, που είναι οι πρώτοι ηγέτες της Εκκλησίας, δεν προέρχονται απ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά από τον Θεό (.. Σοι ήσαν και εμοί αυτούς δέδωκας…). Ζουν, όμως και δρούν μέσα στον κόσμο, ο οποίος έχει σαν χαρακτηριστικά του την αμαρτία, τη φθορά και τη διάσπαση. Γι’ αυτό και ο Αρχηγός της Εκκλησίας, τώρα που πλησιάζει η ώρα της δόξας του και η δόξα αυτή είναι ο σταυρός, η ανάσταση και η ανάληψή Του, παρακαλεί ιδιαίτερα: «Πάτερ, άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου ους δεδωκάς μοι, ίνα ώσιν έν καθώς και ημείς». Πατέρα άγιε, φύλαξέ τους εν τω ονόματί σου από τον εγωισμό, από τις φιλονικίες και διαιρέσεις και κράτησέ τους ενωμένους με μία καρδιά, στην ίδια πίστη. Σύνδεσέ τους στενά μεταξύ τους, ώστε να μείνουν ενωμένοι ισόβια σε ένα πνευματικά σώμα, για να είναι κι αυτοί ένα πράγμα, όπως εμείς.
Η ενότητα της Εκκλησίας βρίσκεται στο επίκεντρο των σκέψεων και της προσευχής του Ιησού, ενότητα κατά το πρότυπο της ενότητας Πατέρα και Υιού, κατά το πρότυπο της Αγίας Τριάδος (καθώς ημείς), Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Εάν η διάσπαση και το κομμάτιασμα του κόσμου σε αλληλομισούμενες ομάδες είναι το αποτέλεσμα της αμαρτίας, δηλαδή της απομάκρυνσης από τον Θεό, η ενότητα της Εκκλησίας αποτελεί απόδειξη της θείας καταγωγής και προελεύσεώς της. Η Εκκλησία είναι το ασφαλέστερο λιμάνι, είναι το πλοίο που πλέει με ούριο άνεμο, ο οποίος κατευθύνεται από την πνοή του Αγίου Πνεύματος, γι’ αυτό αποτελεί και αληθινή αξία και φάρο στη ζωή, γιατί κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Χριστός, η πηγή της αγαθότητος, η πηγή της αληθινής ελευθερίας.
Η κοινωνία, λοιπόν, που δομείται με τις αρχές του χριστιανισμού, που έχει πρότυπο τον Χριστό και ζει στο φως της χάρης της Εκκλησίας, είναι κοινωνία αληθινής ελευθερίας. Είναι κοινωνία, η οποία δεν οδηγεί τα παιδιά της στην εγκληματικότητα, αλλά στην πρόοδο, στον αλληλοσεβασμό, στην αγάπη, στην αυτοθυσία για τον συνάνθρωπο, στην ειρήνη και στην ευημερία όλων. Μία τέτοια κοινωνία έχει εγγυητή και θεμέλιο τον Τριαδικό Θεό, τον αρχηγό της «μίας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας».
Επειδή, όμως, ζούμε μέσα στον κόσμο και ο κίνδυνος της διαιρέσεως υπάρχει πάντοτε, κίνδυνος που οφείλεται στον πειρασμό του συμβιβασμού των χριστιανών με τις δυνάμεις του κόσμου, είναι καιρός να ατενίσουμε τη «δόξα» του Χριστού, να σηκώσουμε το δικό μας βαρύ σταυρό, να κάνουμε την προσωπική μας θυσία, για να γίνουμε έτσι εμείς Χριστοί, μέλη του σώματος του Χριστού άρρηκτα συνδεδεμένοι με Εκείνον, αλλά και μεταξύ μας.
Έτσι, γινόμαστε κοινωνοί και μέτοχοι της «αιωνίου ζωής», για την οποία γίνεται λόγος στην αρχιερατική προσευχή του Χριστού, στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής. Αυτή «η αιώνιος ζωή» είναι «πεπληρωμένη», είναι η χαρά των πιστών, ζωή που αρχίζει ήδη από τώρα.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ.
