Την Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, η Εκκλησία όρισε ως αποστολική περικοπή, ένα κομμάτι από τις Πράξεις των Αποστόλων, στο οποίο ο Απόστολος Παύλος, φεύγοντας από την Έφεσο, συγκεντρώνει όλους τους ποιμένες της τοπικής Εκκλησίας, αποχαιρετώντας και νουθετώντας τους για τους κινδύνους που θα αντιμετωπίσουν στο μέλλον.
Μεταξύ των άλλων, τους συμβουλεύει να προσέχουν την Εκκλησία, που ο ίδιος ο Κύριος ίδρυσε δια του τιμίου αίματος, να την ποιμένουν σύμφωνα με τις εντολές των Αποστόλων, αλλά και να προσέχουν τους εαυτούς τους. Προσοχή του εαυτού για τον ποιμένα σημαίνει εγρήγορση και πνευματική κατάσταση, για να μπορεί ως ποιμένας και ως πιστός χριστιανός, να διακρίνει την αλήθεια από το ψέμα και την απάτη. Ο Απόστολος συνιστά την προσοχή, γιατί θα έρθουν «λύκοι βαρείς», που θα επιχειρήσουν να κατασπαράξουν τα λογικά πρόβατα του ποιμνίου του Χριστού διαστρεβλώνοντας την αλήθεια.
Η περικοπή αυτή έχει άμεση σχέση με την τιμή και μνήμη των Αγίων Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, τους οποίους τιμούμε αυτή την Κυριακή. Οι Άγιοι Πατέρες πιστοί στην προτροπή του Παύλου «προσέχετε ουν εαυτοίς και παντί τω ποιμνίω», κινούμενοι, δηλαδή, από αγάπη για την Εκκλησία συνήλθαν στη Νίκαια της Βιθυνίας, για να κατοχυρώσουν την ορθόδοξη πίστη και να καταδικάσουν την πλάνη ενός «λύκου» της πίστεως, του Αρείου που, αν και υψηλής διανοητικής ικανότητας, δεν μπορούσε να κατανοήσει ότι ο Χριστός ήταν Θεάνθρωπος και όχι κτίσμα, δηλαδή ένας πολύ καλός άνθρωπος που έφτασε να γίνει λόγω της βιωτής του τέλειος άνθρωπος.
Στη Βιθυνία, λοιπόν, οι Άγιοι Πατέρες φωτιζόμενοι από το Άγιο Πνεύμα κήρυξαν την αλήθεια της μίας, αγίας και καθολικής Εκκλησίας, καταδίκασαν τον Άρειο και επέστησαν την προσοχή όλης της Εκκλησίας στον κίνδυνο του εσωτερικού εχθρού.
Παρατηρώντας την ιστορία της Εκκλησίας έως σήμερα, εύκολα διαπιστώνει κανείς το πλήθος των γνωστών και αγνώστων ποιμένων της Εκκλησίας, που εργάσθηκαν υπέρ αυτής και αγάπησαν το ποίμνιο που τους εμπιστεύτηκε το Άγιο Πνεύμα περισσότερο και από τους εαυτούς τους. Η αγάπη για την Εκκλησία του Χριστού είναι εκείνη που ωθεί πάντα τους ποιμένες στον αγώνα για πνευματική ζωή και για τον εξαγιασμό ενός έκαστου μέλους αυτής, δια των θείων μυστηρίων.
Η αγάπη, όμως, προς την Εκκλησία δεν αποτελεί έργο μόνο των ποιμένων, αλλά όλου του ποιμνίου. Και το ποίμνιο της Εκκλησίας είναι κληρικοί και λαϊκοί. Υποχρέωση των τελευταίων είναι να γίνουν συνεργοί των ποιμένων, να προσεύχονται υπέρ αυτών, να θέτουν τους εαυτούς τους στην υπηρεσία της Εκκλησίας, να συμμετέχουν στο ιεραποστολικό έργο και κυρίως, να αισθάνονται το μέγεθος της ευθύνης που έχουν ως μέλη του Θείου αυτού Οργανισμού.
Η πρόβλεψις του Αποστόλου Παύλου, ότι θα υπάρξουν ψευδοδιδάσκαλοι και λύκοι άγριοι, που θα βλάψουν τις ψυχές των λογικών προβάτων, εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα. Όπου απουσιάζει η Εκκλησία, όπου οι ποιμένες δεν επιτελούν το έργο τους, όπου οι λαϊκοί είναι χλιαροί, εκεί «λύκοι βαρείς» κατασπαράζουν το ποίμνιο.
Σήμερα, η αίρεση δεν ξεπηδά μόνο μέσα από φανατικούς, ιδεαλιστές, εγωιστές και ανυπάκοους πρώην Χριστιανούς, αλλά κι από άλλους που «εισάγουν» δοξασίες άλλων και κυρίως ειδωλολατρικών θρησκειών, με απώτερο σκοπό το οικονομικό όφελος, το υλικό συμφέρον. Γι΄ αυτό, έχουμε υποχρέωση, κληρικοί και λαϊκοί, να εντείνουμε τον αγώνα μας, για να προστατεύσουμε την πίστη μας από τους «λύκους». Ας αρχίσουμε από το πιο απλό, το εύκολο, μιμούμενοι τον φωτιστή των Εθνών και Απόστολο Παύλο. «Θέντες τα γόνατα πάντες προσεύχεσθαι».
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ.
