Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα (κατά Λουκάν 8,5-15), ο Ιησούς απευθύνεται στο πλήθος με την περίφημη παραβολή του σπορέα. Είναι μία κάπως «αυτοβιογραφική» σελίδα, επειδή αντικατοπτρίζει την εμπειρία του ίδιου του Κυρίου και του κηρύγματος του: Ταυτίζει τον εαυτό Του με τον σπορέα, ο οποίος διαδίδει τον καλό σπόρο του Λόγου του Θεού και παρατηρεί τα διαφορετικά αποτελέσματα που έχει αυτή η διάδοση. Υπάρχουν εκείνοι που ακούν επιφανειακά τον Λόγο, αλλά δεν τον αποδέχονται. Υπάρχουν αυτοί που τον αποδέχονται αρχικά, αλλά δεν έχουν επιμονή. Υπάρχουν εκείνοι που κατακλύζονται από τις ανησυχίες και τις μέριμνες του κόσμου. Και υπάρχουν εκείνοι που τον αποδέχονται σαν την εύφορη γη: εδώ ο Λόγος καρποφορεί σε αφθονία. Είναι πάντα και μόνο ο Κύριος που σπέρνει στην καρδιά του ανθρώπου· ο μικρός σπόρος είναι ο Λόγος του Θεού, ένα μυστηριώδες δώρο της ουράνιας Πρόνοιας, που απελευθερώνει μία εξαιρετική δύναμη από μέσα του. Με αφθονία ο Κύριος σπέρνει τον σπόρο του Λόγου του Θεού, παρόλο που γνωρίζει ότι μπορεί να συναντήσει ανεπαρκές έδαφος, στο οποίο δεν θα ωριμάσει λόγω ξηρασίας, ή θα σβήσει την ζωτική του δύναμη πνίγοντάς τον ανάμεσα σε αγκάθια. Ωστόσο, ο σπορέας δεν πτοείται, γιατί ξέρει ότι ένα μέρος αυτού του σπόρου προορίζεται να βρει το «καλό έδαφος», δηλαδή φλογερές καρδιές, ικανές να υποδεχθούν τον Λόγο του Θεού με διαθεσιμότητα, να τον καλλιεργήσουν με επιμονή και να δώσουν απλόχερα τον καρπό, ώστε να ωφεληθούν πολλοί. Όμως, τι έδαφος συναντά σήμερα ο Λόγος του Θεού; Όπως τότε, έτσι και σήμερα, μπορεί να συναντήσει την απόρριψη, δηλαδή τρόπους σκέψης και ζωής που απέχουν πολύ από την αναζήτηση του Θεού και της αλήθειας. Ο σύγχρονος άνθρωπος συχνά δεν μπορεί να βρει απαντήσεις στα πολλά ερωτήματα που βρίσκονται βαθιά στην καρδιά του, σχετικά με το νόημα της ζωής· απομακρύνεται από την αναζήτηση της ουσίας της ζωής, ενώ του προσφέρεται μία εφήμερη ευτυχία, που σύντομα του αφήνει θλίψη και δυσαρέσκεια. Ωστόσο, μπορούμε ακόμα να πούμε με βεβαιότητα ότι, όπως στην αρχή του Χριστιανισμού, ο Λόγος του Θεού συνεχίζει να αναπτύσσεται και να διαδίδεται. Γιατί; Υπάρχουν τουλάχιστον δύο λόγοι: Ο πρώτος είναι ότι η δύναμη του Λόγου δεν εξαρτάται από την δράση μας, αλλά από τον ίδιο τον Θεό, που κρύβει την δύναμή Του κάτω από τα σημάδια της αδυναμίας, όπως αυτά αποκαλύπτονται στο ξύλο του Σταυρού. Πρέπει πάντοτε να πιστεύουμε στην ταπεινή δύναμη του Λόγου του Θεού και να αφήνουμε τον Θεό να ενεργεί! Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί ο σπόρος του Λόγου, όπως διηγείται η ευαγγελική παραβολή του Σπορέα, πέφτει και σήμερα σε καλή γη, που τον υποδέχεται και παράγει καρπούς. Η γη είναι κυρίως η καρδιά κάθε ανθρώπου, ιδιαίτερα των νέων: μία καρδιά που είναι συχνά μπερδεμένη και αποπροσανατολισμένη, αλλά ικανή να ακολουθήσει τον Χριστό, μόλις Τον ανακαλύψει.
Ας γίνει ο Λόγος του Θεού στον καθένα από εμάς πηγή ευλογίας και παρηγοριάς· ας κατοικήσει ο Λόγος του Θεού μέσα μας, προκειμένου να ανανεώνει στις καρδιές μας το φως, την αγάπη, την ειρήνη που μόνο ο Θεός μπορεί να χαρίσει και να μας κάνει ικανούς με τον τρόπο της βιωτής μας να μαρτυρούμε και να αναγγέλλουμε το Ευαγγέλιο της αγάπης.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ. Ν. Θ., αρχιμανδρίτης Ευάγγελος Υφαντίδης
