Μέσα στο χρόνο και τον τρόπο ζωής της Εκκλησίας μας, που κινούνται λατρευτικά προς τον Θεό, όλα τα δεδομένα του παρόντος κόσμου λογοποιούνται, μεταποιούνται δηλαδή σε αφορμές ενθύμησης του Χριστού και του μέλλοντος αιώνος, της μόνιμης πατρίδας μας προς την οποία οδεύουμε. Η διαδοχή των ετών και των εποχών, η έλευση της νύχτας και το επερχόμενο ξημέρωμα αποτελούν προκλήσεις για να θυμηθούμε το εφήμερο του παρόντος βίου, το τέλος της ζωής μας, που πλησιάζει και τη νέα ζωή που θα ανατείλει «εν Χριστώ».
«Η νύχτα πέρασε και η ημέρα πλησίασε∙ ας πετάξουμε, λοιπόν, από πάνω μας το σκοτάδι της αμαρτίας κι ας φορέσουμε το φως της αγιοσύνης», μάς παροτρύνει ο απόστολος Παύλος, ο υψιπέτης θεολόγος του Χριστού στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής της Τυρινής. Ποια είναι η νύχτα; Η ζωή μας, όταν την έχουμε μόνο για απολαύσεις, ξεφαντώματα και μεθύσια, μοιχείες και ασέλγειες, μαλώματα, ζήλειες και κακίες.
Όλα, όμως, αυτά περνούν, φεύγουν γρήγορα. Έρχεται η ημέρα. Προχωρά μπροστά η ζωή στη σταθερή και αμετακίνητη στιγμή της αστραπόμορφης παρουσίας του Κυρίου, στην ημέρα της κρίσης και της ανταπόδοσης, κατά την οποία θα παρασταθούμε «γυμνοί και ως κατάκριτοι» ενώπιον του φοβερού βήματος του Χριστού.
Κάθε μέρα της ζωής μας που περνά, μάς φέρνει όλο και πιο κοντά στην ημέρα του Χριστού. Κι αν κάποιοι αμελείς παρηγορούνται με τη σκέψη πως αυτή είναι μακριά, όμως η ημέρα του θανάτου μας είναι και αυτή κρίση και είναι κοντά μας, περισσότερο απτή και σίγουρη, όσο περνούν οι μέρες της ζωής μας. Αν αυτή μας βρει σε στιγμή μετάνοιας και προσευχής, θα είναι ημέρα αιώνια δίπλα στο Χριστό η συνέχεια της ζωής μας.
Αν όμως, μας βρει σε στιγμή, που η ψυχή μας είναι ναρκωμένη από τις ακολασίες και τις χαρές αυτού του κόσμου, έτσι σκοτεινοί και άμορφοι θα παρασταθούμε στον Κριτή. Χωρίς λάδι στο καντηλάκι μας, χωρίς θεάρεστα έργα και θεοΰφαντες αρετές, δώρα του Θεού στις άγρυπνες και ευαίσθητες συνειδήσεις.
Γι’ αυτό, στο σημερινό κατανυκτικό Εσπερινό της συγγνώμης, που αξίζει τον κόπο να βρεθούμε, στη λειτουργική αρχή της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, θα παρακαλέσουμε στο Θεό: «…και ημάς εν μετανοία και εξομολογήσει παράλαβε». Η νηστεία που αρχίζει από αύριο, θα βοηθήσει σ’ αυτό. Είναι αγιασμένη από τον ίδιο τον Χριστό, παράδοση ευαγγελική. Από τους πρώτους Χριστιανούς ονομάζεται αγία. Γιατί πραγματικά, μας ξεχωρίζει ως ιερά αναθήματα του Θεού, απ’ όσους ζουν πνιγμένοι στις ευεργεσίες του Θεού, αγνοώντας, όμως, σε ποιόν ανήκουν.
Ανήκουμε στο Θεό, γι’ αυτό Του προσφέρουμε τη δεκάτη της ζωής μας, το δέκα της εκατό του έτους της ζωής μας. Ανήκουμε στο Θεό, που είναι άκτιστο φως, που δεν έχει ίχνος σκιάς μέσα του, που είναι καθαρός, αληθινός, γνήσιος.
Τέτοιοι οφείλουμε να γίνουμε κι εμείς. Παιδιά φωτός. Θα μας βοηθήσει η προσευχή και η αποχή από τις βαριές στο στομάχι τροφές, η μικρή πείνα, αλλά και η ταυτόχρονη αποχή από την πολύμορφη και ευπερίστατη κακία. Πρέπει να αγωνισθούμε να βγάλουμε τις ρίζες της, που βρίσκονται βαθιά θαμμένες στη φιλαυτία μας και στις σκέψεις μας, να κόψουμε και τα κλαδιά της, τη φαυλότητα στα λόγια και στις πράξεις μας.
Να γίνει η νηστεία αφορμή για προσωπική μας διόρθωση, για να μη μας αποστραφεί ο Θεός ως ψεύτες και υποκριτές. Γιατί τέτοιοι γινόμαστε, όταν απλά απέχουμε από τροφές, αλλά συνεχίζουμε να επιθυμούμε την αμαρτία, περισσότερο από τον Χριστό. Να παραμένουμε γαντζωμένοι στη γη και στα εφήμερα, αντί να νοσταλγούμε τον ουρανό και τα άφθαρτα. Καλή Σαρακοστή.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ.
