Το ευαγγέλιο της Γ΄ Κυριακής του Λουκά, μας παρουσιάζει ένα θλιβερό γεγονός. Μία χήρα μητέρα συνοδεύει το νεκρό μονάκριβο παιδί της στον τάφο. Τη νεκρώσιμη πομπή συνάντησε ο Χριστός στην πόλη Ναϊν. Εκεί έρχεται αντιμέτωπος με το πιο βασανιστικό πρόβλημα της ανθρώπινης ύπαρξης, το πρόβλημα του θανάτου. Την σπλαχνίζεται, την πλησιάζει και της λέει παρηγορητικά: «Μη κλαίε». Μην κλαις. Πλησιάζει τη σορό και ως εξουσίαν έχων, δίνει εντολή στο νεκρό παιδί: «Νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι».
To γεγονός αυτό, της ανάστασης του νέου, είναι η πρόσκληση της ζωής προς τον ηττημένο από τον θάνατο άνθρωπο. Ο θάνατος είναι η σημαντικότερη αγωνία του κόσμου. Λόγω της αμαρτίας, οι προπάτορές μας έχασαν την ωραιότητα της αθανασίας, που τους είχε δοθεί στην αρχή της δημιουργίας. Ο θάνατος κατανικήθηκε με την παρουσία του Χριστού στον κόσμο και σε καμία περίπτωση, δεν είναι η τελική πορεία της ζωής. Και αυτό, γιατί έχασε τη δύναμή του. «Πού σου θάνατε το κέντρον; Ανέστη Χριστός και συ καταβέβλησαι». Και αυτό το διαπιστώνουμε στην περίπτωση της αναστάσεως του νεκρού νέου της Ναϊν. Η παρουσία του Χριστού και ο κόσμος που εγκαινιάζει, είναι ένας κόσμος φωτός, ζωής και ανάστασης.
Εξάλλου, κεντρικό θέμα της Καινής Διαθήκης είναι η ζωή και η ανάσταση και όχι ο θάνατος. Και η ανάσταση δεν είναι μία θεωρητική έννοια, αλλά έχει χαρακτήρα σωτηριολογικό. Ο Χριστός φέρνει την ανάσταση σ’ όλους τους ανθρώπους και έρχεται να κηρύξει για την ανάσταση και να την κάνει πραγματικότητα. Έτσι, το γεγονός του θανάτου, από μία γενική θλιβερή και αποτρόπαια πραγματικότητα, γίνεται ένα είδους ύπνου, αναγκαίο, όμως, όπως και σκληρό. Ένα πέρασμα από την προσωρινότητα στην αιωνιότητα. Ο Χριστός είπε στη μητέρα του νεκρού παιδιού της: «Μην κλαις», όπως είπε και ο άγγελος στην Μαγδαληνή μπροστά στο κενό μνημείο: «Γύναι, τι κλαίεις;». Τώρα όλα γεμίζουν από φως, γιατί η ελπίδα και η χαρά ήρθαν ξανά στον κόσμο. Ο χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία δακρύων και αδιεξόδων. Δεν αποδέχεται τον θάνατο ως κάτι το φυσικό και τετελεσμένο. Ο αναστημένος Χριστός έρχεται να δώσει χαρά και ζωή στους ανθρώπους που κτυπιούνται από τον θάνατο: «Την χαράν την εμήν δίδωμι ημίν». Και η ανάσταση γίνεται «ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσιν» οι άνθρωποι.
H ανάσταση του νεκρού νέου της Ναϊν σηματοδοτεί μία βαθιά θεολογική σημασία. Ο κόσμος καλείται από τη ζωή της φθοράς και της οδύνης, να γίνει κόσμος χαράς και αναστάσιμης ζωής. Όποιος βρίσκεται κοντά στον αναστημένο Χριστό και ζει την παρουσία Του μέσα στην Εκκλησία, ουσιαστικά και όχι τυπικά, αυτός δεν αγωνιά μπροστά στον θάνατο και δεν φοβάται. Ένας κόσμος που θα διαποτίζεται από την παρουσία του Χριστού, που φέρνει στον κόσμο το μήνυμα της ανάστασης και της ζωής. Μιας ζωής, που θα εκδηλώνεται ως φιλάνθρωπη πράξη απέναντι στο συνάνθρωπο, όχι από οίκτο, ή λύπη, αλλά από το περίσσευμα της καρδιάς. Οι πιστοί καλούνται, ιδιαίτερα σήμερα, να πράττουν το αγαθό ως αποτέλεσμα της αναστάσιμης ζωής και το αναστάσιμο πνεύμα να χαρακτηρίζει, κατά πάντα και δια πάντα, την αναστάσιμη πνευματικότητα τους.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ.
Ιερεύς ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΑΠΟΤΑΣ
