Η Εκκλησία του Θεού σε κάθε μεγάλη εορτή καθόρισε προεόρτια, ώστε με την ειλικρινή μετάνοια και τα καλά έργα να προετοιμαζόμαστε γι αυτή και μεθέορτα, ώστε να ευχαριστούμε και να δοξολογούμε τον Θεό που μας καταξίωσε να την εορτάσουμε θεοπρεπώς. Γι’ αυτό και η Κυριακή μετά τα Φώτα, συνεχίζει να μας μεταδίδει τη χαρά που βιώσαμε κατά την μεγάλη δεσποτική εορτή των Θεοφανείων. Όταν ο χρόνος της ζωής μας αποϊεροποιείται, βγαίνει από την εκκλησιαστική του διάσταση, γινόμαστε μόνοι. Μόνοι με μία χίμαιρα, ότι όσες πιο πολλές επιθυμίες μας ικανοποιήσουμε τόσο πιο ευτυχισμένοι θα είμαστε, τόσο πιο ωραία θα περάσουμε. Η προετοιμασία της γιορτής περιορίζεται στην κατανάλωση, για να ευφράνουμε την κοιλιά μας και η μεθέορτη περίοδος στη συνάντηση με τον γιατρό, γιατί παραφάγαμε και παραήπιαμε. Έτσι, όλες οι γιορτές μας φαίνονται ίδιες. Η ζωή μας γεμίζει με ανία και μελαγχολία. Νιώθουμε μόνοι, γιατί δεν μάθαμε να δίνουμε, να θυσιαζόμαστε, να ζούμε για τους άλλους, να ζούμε ως οικογένεια. Κάτι τέτοιες μέρες, η πνευματική μας αναπηρία οδηγεί σε ενδοοικογενειακές κρίσεις, ή και διαλύσεις.
Ο σύγχρονος δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός εξυμνεί το άτομο και όχι την κοινότητα. Τα τελευταία χρόνια, μάς έχουν μπολιάσει ένα ξένο σώμα στη ζωή μας, τον ατομισμό. Σκεφτόμαστε, επιθυμούμε, πράττουμε όχι ως μέλη μιας κοινότητας, ευρύτερης ως προς τις αξίες οικογένειας, αλλά ως μεμονωμένα άτομα. Αδυνατούμε να ζήσουμε ως κοινότητα. Γι’ αυτό, ενώ ατομικά φαινομενικά ευτυχούμε, ως κοινότητα χρεοκοπούμε. Αυτό, ποτέ δεν συνέβαινε στην ιστορία του γένους μας. Είτε στην αρχαία Αθήνα, είτε αργότερα στο Ρωμέϊκο, στα λεύτερα χρόνια της δόξας, ή στα σκοτεινά της σκλαβιάς, οι πατέρες μας ζούσαν ως Εκκλησία, ως Κοινότητα, με κοινή πίστη, με κοινές πολιτισμικές αξίες, με συμμετοχή στις λύπες και στις χαρές. «Kι είτε με τις αρχαιότητες, είτε με ορθοδοξία των Ελλήνων, οι κοινότητες φτιάχναν άλλο γαλαξία», όπως τραγουδούσε και ο δικός μας, Διονύσης Σαββόπουλος.
Ο πνευματικός μας πατέρας, άγιος απόστολος Παύλος, στο αποστολικό ανάγνωσμα που ακούσαμε σήμερα, βλέπει τον χριστιανό όχι ως μεμονωμένο άτομο, που βαδίζει μόνος του σε μία αφηρημένη ατομική θρησκεία, αλλά σαν μέλος του σώματος, μέλος της Εκκλησίας του Χριστού. Ο Κύριος μας βαπτίσθηκε, ανέβηκε στο Σταυρό, κατέβηκε στον Άδη, νίκησε τον θάνατο και ανεβαίνοντας στον ουρανό, έδωσε δώρα τα θεία Του χαρίσματα στους ανθρώπους, στα μέλη της Εκκλησίας Του. Όχι για προσωπική τους ανάδειξη, ή ικανοποίηση, αλλά για να οικοδομούν, να καταρτίζουν την Εκκλησία. Έως ότου όλοι φτάσουμε στην τελειότητα της πίστης και της εμπειρίας του Χριστού, μέχρις ότου φτάσουμε στην ωριμότητα των ανθρώπων της Εκκλησίας του Χριστού.
Ο αληθινός Χριστιανός είναι μέλος του Σώματος του Χριστού, κάνει υπακοή στους Ποιμένες του, που από τον ίδιο τον Χριστό έλαβαν αυτό το χάρισμα, ακούει τους Αγίους του, που εμπειρικά έφθασαν στην τελειότητα του Χριστού, κοινωνεί μαζί με τα αδέλφια Του στο κοινό άγιο Τραπέζι της Θείας Λειτουργίας, προσεύχεται και επιδιώκει μαζί τους «την ενότητα της πίστεως και την κοινωνίαν του αγίου Πνεύματος». Είναι κομμάτι μιας κοινότητος, μιας μεγάλης οικογένειας, αυτής που γέννησε ο Χριστός με το άγιο Βάπτισμα και την τρέφει με τη Θεία Κοινωνία. Αυτής που πανηγυρικά φανέρωσε γεμίζοντας την με το άγιο Του Πνεύμα την ημέρα της αγίας Πεντηκοστής.
Δεν υπάρχει για μας τους ορθοδόξους ατομική προσευχή, ατομική αντίληψη για τον Θεό, τον κόσμο, τον άνθρωπο, ατομική θρησκεία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του καθενός, ατομική ζωή, ατομικό κουταλάκι, ατομική αρετή, ατομική σωτηρία. Ίσως αυτό το κακό που βιώνουμε εδώ κι ένα περίπου χρόνο, μας κάνει να νοσταλγήσουμε και να θυμηθούμε την αξία της σχέσης, της κοινότητας, της Εκκλησίας, της ενότητας που προσφέρει ο Χριστός. Και ταυτόχρονα αποφασίσουμε να βγάλουμε από τη ζωή μας την ασχήμια και τη θανατερή μυρωδιά της μοναξιάς, έστω κι αν αυτή φκιασιδώνεται με τα στολίδια της ψεύτικης διαδικτυακής επικοινωνίας, ή της ικανοποίησης των ατομικών μας επιθυμιών.
Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Φ.Ν.Θ., πρωτοπρεσβύτερος Αδαμάντιος Ασλανίδης
