Το Λύκειο Ελληνίδων Καβάλας, με αφορμή τα 100 έτη από την καταστροφή στην Μικρά Ασία, παρουσιάζει την θεατρική παράσταση: «Το αγόρι με την βαλίτσα», του Mike Keny, την Δευτέρα 20 Ιουνίου 2022 στις 9 το βράδυ, στο θεατράκι του Μοχάμετ Άλη στην παλιά πόλη. Παίζουν οι έφηβοι της θεατρικής ομάδας του Λυκείου. Υπεύθυνοι της θεατρικής ομάδας και για την διασκευή είναι οι: Παναγιώτης Παπάζογλου και Σμαράγδα Μελαδιανού. Συνδιοργάνωση: Δήμος Καβάλας, «Δημωφέλεια». Η μετάφραση του έργου έγινε από την Ξένια Καλογεροπούλου.
«Ένα νεαρό αγόρι, ο Ναζ, που ζει με την οικογένειά του κάπου στην Μέση Ανατολή, ακούει τις ιστορίες του πατέρα του και λαχταράει να ταξιδέψει σαν τον Σεβάχ τον Θαλασσινό. Όταν ο πόλεμος φτάνει στην πατρίδα του, ο μικρός Ναζ ξεκινά, λόγω της ανάγκης πια, το δικό του ταξίδι. Μέσα από ερήμους, χιονισμένα βουνά και φουρτουνιασμένες θάλασσες, πορεύεται με μόνη συντροφιά την Κρίσια, ένα κορίτσι που έχει τον ίδιο προορισμό. Ο Ναζ, όταν θα βρει τον μεγαλύτερο αδελφό του, στην βαλίτσα του δεν έχει τίποτα άλλο, παρά μόνο την τρομερή του ιστορία.
Το έργο έχει στόχο να θυμίσει πόσο μεγάλο είναι το πρόβλημα της προσφυγιάς και της βίαιης μετανάστευσης και να προβληματίσει τους ανθρώπους πάνω στα σχετικά με αυτό ζητήματα: την ανάγκη να μάθουν όλοι να νιώθουν ενσυναίσθηση, να μοιράζονται τον πόνο και τις ιστορίες του «άλλου», να συμπάσχουν, αλλά και να βλέπουν αυτά που ενώνουν τους ανθρώπους και πως οι άνθρωποι διαφορετικής εθνικότητας και κουλτούρας φέρνουν πλούτο σε μία κοινωνία».
Ο συγγραφέας, Μάικ Κένι, είπε για το έργο: «Η προσωπική μου άποψη είναι, ότι ξεχνάμε πολύ εύκολα. Η παγκόσμια ιστορία θα μπορούσε να γραφτεί ως ιστορία μετακινούμενων ανθρώπων, αλλά και καχυποψίας για τον ξένο. Αυτοί κι εμείς. Εγώ γράφω έργα, που θέμα τους είμαστε εμείς, έργα για εμάς. Δεν υπάρχουν αυτοί. Υπάρχουμε μόνο εμείς, όλοι οι άνθρωποι και όλες οι ιστορίες μας. Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται για καινούρια ιστορία. Είναι η ιστορία της ανθρωπότητας σε αυτόν τον πλανήτη. Εδώ και χιλιάδες χρόνια, άνθρωποι φεύγουν για να γλιτώσουν από τον πόλεμο, ή την πανώλη, ή την φτώχεια. Οι γονείς μου και οι παππούδες μου αναγκάστηκαν να φύγουν. Στο γύρισμα του 21ου αιώνα, είχα την αίσθηση ότι άκουγα από όλες τις μεριές: «Αυτοί οι άνθρωποι έρχονται, χωρίς να έχουν τίποτα». Όχι, ακόμα κι αν έρχονται με άδεια χέρια, φέρνουν τις ιστορίες τους, τα τραγούδια τους, τα φαγητά τους, τον πολιτισμό τους και μπορούν να κάνουν πιο πλούσιο τον τόπο όπου φτάνουν, εάν τους επιτραπεί. Ο καθένας μας θα μπορούσε να είναι στην θέση τους. Στις μέρες μας, οι Έλληνες είναι η εμπροσθοφυλακή στην εισροή των προσφύγων και πολλοί από αυτούς έχουν επιδείξει γενναιοδωρία πνεύματος, που αποτελεί παράδειγμα για την υπόλοιπη Ευρώπη. Είμαι περήφανος που συμμετέχω κι εγώ με τον δικό μου τρόπο».
