Ορισμένες φορές μας κάνει εντύπωση η ανυπομονησία που διακρίνει τους περισσότερους από εμάς. Μας πιάνει ένα άγχος να τα προλάβουμε όλα, να μην καθυστερήσουμε να πάμε στο σπίτι μας μετά από τη δουλειά μας, έστω κι αν έχουμε φύγει λίγο νωρίτερα με την ανοχή του προϊστάμενου. Το βλέπουμε κάθε μέρα αυτό το φαινόμενο, να μην αντέχουμε την ουρά στην τράπεζα, στο ταχυδρομείο, στον δρόμο με το αυτοκίνητό μας, αν κάτι συμβεί και καθυστερήσουμε λίγα λεπτά.
Να προσπαθούμε να μπούμε σφήνα στην ουρά στην τράπεζα παρακάμπτοντας τους άλλους που περιμένουν. Να κάνουμε τους ελιγμούς μας, με το αυτοκίνητό μας, για να προσπεράσουμε τον μπροστινό μας που κι αυτός περιμένει με την ίδια φιλοδοξία, να πάει στο σπίτι του. Από το βράδυ του Σαββάτου ξεκίνησαν να κάνουν μια τελευταία φάση του έργου της αποκατάστασης του οδοστρώματος στην οδό Ερ. Σταυρού, στην Καβάλα, για να μην ενοχλήσουν την κυκλοφορία. Έλα όμως, που υπήρξαν κάποιες ατυχίες και το έργο καθυστέρησε.
Ανυπόμονοι, οι περισσότεροι το πρωί την ώρα που πήγαιναν στη δουλειά τους, ίσως κάποιοι δικαιολογημένα, κάποιοι άλλοι όχι. Το μεσημέρι, περισσότερο ανυπόμονοι, σχεδόν όλοι, αφού το ένα ρεύμα δεν μπορούσε να τους εξυπηρετήσει όλους με μιάς. Τι κόρνες, τι καυγάδες, τι σφήνες… Θεέ μου! Μα στο σπίτι σας πάτε. Τι είναι να πάτε λίγα λεπτά αργότερα;;; Και πως θα γίνουν τα έργα, αν δεν υπάρξει η παραμικρή ενόχληση. Εκτός κι αν δεν θέλουμε να γίνονται έργα… που και πάλι θα γκρινιάζουμε!!!
