Όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε, με τους γείτονές μας Τούρκους μοιάζουμε οι νεοέλληνες πάρα πολύ. Στην Καβάλα, τις προηγούμενες ημέρες της Πρωτοχρονιάς, δεχθήκαμε μεγάλο αριθμό Τούρκων επισκεπτών, οι οποίοι τόνωσαν την τοπική τουριστική αγορά. Σε τουριστικό καφέ της Καβάλας, το μεσημέρι της πρωτοχρονιάς, είδαμε δυο παρέες Τούρκων. Στην μια παρέα υπήρχαν πέντε έξη ενήλικες, οι οποίοι απολάμβαναν τη θέα της Καβάλας, αλλά και τον ελληνικό (ή τούρκικο) καφέ τους, μιλώντας και γελώντας δυνατά. Στο τέλος, μια κυρία από την παρέα, πήρε με τη σειρά τα φλυτζανάκια και έλεγε στην παρέα της τα …μελλούμενα!
Η άλλη παρέα, ήταν παρέα νεαρών 18-25 χρόνων, θαύμαζαν τη θέα, χαιρόταν την παρέα, και ασχολιόταν με τα κινητά. Η αλήθεια είναι, ότι αργήσαμε πάρα πολύ να ακούσουμε ότι μιλούσαν την τουρκική και μόνο τότε καταλάβαμε ότι δεν ήταν Έλληνες. Συζητώντας στην παρέα μας το γεγονός αυτό, όλοι καταλήξαμε ότι μοιάζουμε πάρα πολύ οι δυο λαοί. Μια επιφύλαξη είχαμε μόνο. Στο αν και εκεί, τα καφέ δεν φέρνουν στα τραπέζια συστηματικά καμιά απόδειξη!!!
Σκεφτήκαμε να ζητήσουμε να μας φέρει η σερβιτόρα απόδειξη, πράγμα που είχαμε κάνει και στο παρελθόν στο ίδιο καφέ. είπαμε, όμως, ότι αν από τότε που τους είχαμε κάνει παρατήρηση για να κόβουν αποδείξεις, το έκαναν, ίσως σήμερα να μην υπήρχε αυτό το μαγαζί από την υπερφορολόγηση. Και η κοπελίτσα που μας σερβίρισε, να μην είχε, αυτή τη δουλειά της!!! Ναι πράγματι! Την φοροδιαφυγή την πληρώνουμε τελικά όλοι μας. Γι’ αυτό κι εμείς, μη ξέροντας τι να κάνουμε, ποιο είναι το καλό και ποιο είναι το κακό, δεν ζητήσαμε τελικά απόδειξη. Ήταν και ο φίλος της παρέας, που είπε: Γιατί, εγώ δεν φοροδιαφεύγω; Κι αν έκοβα κανονικά παραστατικά, καταλαβαίνεις ότι τώρα θα ήμουν άνεργος;;;
