Σε σχετική συζήτηση που είχαμε με μέλος της παλιάς διοίκησης του Σωματείου Εργαζομένων της ΒΦΛ, η οποία παραιτήθηκε λόγω συνταξιοδότησης κάποιων μελών της, ακριβώς την ώρα της κορύφωσης της κρίσης στην βιομηχανία, παραδέχθηκε, ότι σήμερα οι εργαζόμενοι, ακόμη κι εκείνοι που ευνοήθηκαν από μέλη της τότε διοίκησης, τους βρίζουν και τους θεωρούν απόλυτα υπεύθυνους για την κατάσταση στην οποία περιήλθε το εργοστάσιο.
Κατέβαλε, πολύ μεγάλη προσπάθεια, το παλιό μέλος της διοίκησης του Σωματείου, να μας πείσει, ότι δεν έκαναν λάθη, ότι δεν μπορούσαν να προβλέψουν μια τέτοια συμπεριφορά από την εταιρεία του Λαυρεντιάδη και ότι πίεζαν συνεχώς για να υπογραφούν και πάλι συλλογικές συμβάσεις; Εργασίας. Άλλωστε, οι ίδιοι είναι εκείνοι, που την προηγούμενη φορά έπεισαν την εταιρεία να υπογράψει συλλογικές συμβάσεις κάνοντας πολύ καλή διαπραγμάτευση. Μετά από ανάλυση όλων των γεγονότων σύμφωνα με την οπτική του τότε Σωματείου, έφτασε να παραδεχθεί το λάθος που τότε έκαναν. Είπε ότι σε μια διαπραγμάτευση, πρέπει να υποχωρήσεις σε κάποια σημεία.
Αυτό, όμως, δεν γινόταν αυτή τη φορά, και εμφανιζόταν ανυποχώρητοι, επειδή έπαιρναν μαζί τους (στις διαπραγματεύσεις) και μέλη της Διοίκησης που ήταν απόλυτα αρνητικά σε οποιαδήποτε υποχώρηση. Η σκληρή άρνηση του Σωματείου, για οποιαδήποτε υποχώρηση, έναντι της εταιρείας, θεωρεί ότι ήταν αυτή που έβαλε την εταιρεία απέναντι και μάλιστα με σκληρές αποφάσεις. Τα ίδια, (τότε μέλη) που εμφανιζόταν σκληρά και ανυποχώρητα και δεν επέτρεπαν μικρές υποχωρήσεις για να επέλθει συμβιβασμός, τώρα αποδέχονται υποχωρήσεις, αλλά τώρα, όπως είπε, είναι πολύ αργά.
