Για δύο, σχεδόν, ώρες οι χίλιοι, περίπου, θεατές στο κοίλο του αρχαίου θεάτρου των Φιλίππων, γύρισαν πίσω στο χρόνο, νοερά, μερικές χιλιάδες χρόνια, τον Μάιο του 399 προ Χριστού και παρακολούθησαν τη δραματική απολογία του μεγάλου φιλόσοφου της αρχαιότητας, Σωκράτη, μπροστά στους πεντακόσιους δικαστές και το πλήθος των Αθηναίων πολιτών. Η ιδιαιτερότητα της παράστασης, με την οποία “άνοιξε η αυλαία” του 59ου φεστιβάλ Φιλίππων, ήταν η χρήση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Το σκηνικό λιτό, μία καρέκλα, μία κλεψύδρα νερού και μία “οθόνη” για την μετάφραση στη νεοελληνική και την αγγλική γλώσσα. Ο Βασίλης Καραμπούλας, στο ρόλο του Σωκράτη, μεταφέρει το κοινό στο κλίμα της δίκης. Μιας δίκης, που ήταν η κορυφαία στιγμή του διδασκαλικού βίου του Σωκράτη και συγχρόνως η τελευταία “διάλεξη” ενώπιον των συμπολιτών του Αθηναίων. Στο χρόνο που άρχισε να μετράει στην κλεψύδρα, ο Σωκράτης επιχειρεί να αντικρούσει τις κατηγορίες σε βάρος του και, παράλληλα, να περάσει τα μηνύματα της διδασκαλίας του. Κατηγορείται ότι διαφθείρει τη νεολαία και ότι “εισάγει καινά δαιμόνια” (νέες θεότητες). Στην απολογία, ο Σωκράτης αναδεικνύει και αποδεικνύει, τη δεινότητά του στον χειρισμό του λόγου. Η ερμηνεία του Β. Καραμπούλα λιτή και εκφραστική όταν χρειάστηκε. Ανάμεσα στο κοινό, αρκετοί φιλόλογοι, δικηγόροι και αλλοδαποί που μαγνητίζονται από τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, το πνεύμα, τις αξίες, τη γλώσσα, τους φιλοσόφους και τα θέατρα που ήταν το “πανεπιστήμιο” του λαού. Οι δικαστές, με οριακή πλειοψηφία (σ.σ. διαφορά τριάντα ψήφων) κηρύσσουν τον Σωκράτη ένοχο των κατηγοριών και ο δημόσιος κατήγορος, Μέλητος (στο ρόλο του ο Θανάσης Δισλής), προτείνει τη θανάτωσή του. Ο Σωκράτης αντιπροτείνει τη δωρεάν σίτησή του στο Πρυτανείο. Στη νέα ψηφοφρία, οι δικαστές, κατά πλειοψηφία πάλι, αποφασίζουν την επιβολή της ποινής του θανάτου. Ο Σωκράτης αποδέχεται την ετυμηγορία και αποχωρεί ήρεμος από το δικαστήριο. Μερικές ημέρες αργότερα, θα βάλει τέλος στη ζωή του πίνοντας το κώνειο.
Η μετάφραση, η διδασκαλία του αρχαίου κειμένου και η επιμέλεια του σκηνικού ήταν του Δήμου Αβδελιώδη. Η παράσταση τελεί υπό την αιγίδα του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας. Μακάρι να υπάρξουν κι άλλες παραστάσεις, αρχαίου δράματος, στην αρχαία ελληνική γλώσσα, για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι τις “ρίζες” της γλώσσας τους.
