Μας ρώτησε χθες μια νεαρή συνάδελφος, τι προοπτικές άραγε υπάρχουν στον τόπο μας για βελτίωση των αμοιβών εργασίας σε σημείο που να μπορεί κάποιος να ζήσει αξιοπρεπώς. Μας είπε, πως επιστρέφει το βράδυ στο σπίτι της άλλοτε ιδιαίτερα χαρούμενη και άλλοτε πολύ απελπισμένη. Αγαπάει τη δουλειά της, αλλά αμείβεται με πολύ λίγα χρήματα, όπως άλλωστε και όλοι οι νέοι της ηλικίας της, ανεξάρτητα τι δουλειά κάνουν και μας ρώτησε αν βλέπουμε να αλλάζει κάτι προς το καλύτερο, και πότε. Της είπαμε πως είναι κάτι που κανείς σήμερα δεν μπορεί να το απαντήσει.
Δεν αποκλείεται να συνεχίσουμε έτσι για πολλά ακόμη χρόνια, ούτε όμως μπορούμε να αποκλείσουμε την πιθανότητα, αλλάζοντας πολιτική αυτή, ή η επόμενη κυβέρνηση, να απελευθερωθούν οι παραγωγικές δυνάμεις, να διευκολυνθούν και να γίνουν αληθινές επενδύσεις, που θα φέρουν την ανάπτυξη στον τόπο μας και ίσως τότε υπάρξει μια προοπτική αισιόδοξη. Της είπαμε ότι πιστεύουμε στην δημιουργικότητα και την εργατικότητα των Ελλήνων και ιδιαίτερα των νέων μας, οι οποίοι χρειάζονται απλώς μια μικρή ώθηση προς τα εμπρός για να τρέξουν και να κερδίσουν τη ζωή.
Της συστήσαμε να συνεχίζει να παίρνει εφόδια ζωής και πως αν πιστέψει σε ένα στόχο, με λίγη τύχη, και πολύ προσπάθεια, θα μπορέσει να τον κατακτήσει. Ωστόσο, μετά από τη συζήτηση αυτή, νοιώθουμε ιδιαίτερα προβληματισμένοι, όχι μόνο γιατί συνειδητοποιήσαμε για μια ακόμη φορά τις ανησυχίες των νέων μας ανθρώπων, αλλά αισθανθήκαμε και τις ενοχές της γενιάς μας, επειδή συμβάλαμε αποφασιστικά να φτάσουμε ως χώρα σ’ αυτό το χάλι. Να στερούμε τη δυνατότητα από τους νέους ανθρώπους να ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον.
