Στην Ελλάδα, έχουμε παρεξηγήσει την έννοια της συναδελφικότητας και ιδιαίτερα στον δημόσιο τομέα. Φτάσαμε στην πλήρη ισοπέδωση όλων των δημοσίων υπαλλήλων με την πρακτική που πάντα τις προηγούμενες δεκαετίες εφάρμοζαν κυρίως οι συνδικαλιστές και περνούσαν το μήνυμα, ότι στο δημόσιο όλοι είναι άριστοι υπάλληλοι και κανείς αν τολμούσε να διαφοροποιηθεί οι συνάδελφοί τους και ιδιαίτερα οι αργόμισθοι, τον θεωρούσαν ρουφιάνο, γλύφτη, καρφί κλπ. Όπως είπε και ο Μητσοτάκης στην ΔΕΘ, είναι χαρακτηριστικό των ανθρώπων να μην αποδίδουν όλοι το ίδιο (κάπως έτσι το είπε).
Οι Προϊστάμενοι, συνεχίζοντας την εφαρμογή της συναδελφικής αλληλεγγύης, κάλυπταν τους τεμπέληδες και τους κοπανατζήδες, σε βάρος των ευσυνείδητων δημοσίων υπαλλήλων, εφ’ όσον η τυπική αξιολόγηση που υποτίθεται ότι γινόταν τους έβγαζε όλους άξιους. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα, που γνωρίζουμε από πρώτο χέρι. Κλασσικός τεμπέλης δημόσιος υπάλληλος, έπιασε κάποιον ευσυνείδητο που εργαζόταν κανονικά, και του είχε πει: «Γιατί δουλεύεις έτσι: Για να καρφώσεις έτσι ότι εμείς δεν κάνουμε τίποτε»;;;
Χαιρόμαστε, λοιπόν, που πέρασε διάταξη με την οποία οι Προϊστάμενοι είναι υποχρεωμένοι στο εξής να αξιολογούν τους υπαλλήλους τους με συγκεκριμένα κριτήρια και σε συγκεκριμένο χρόνο. Δεν ξέρουμε ποια είναι αυτά τα κριτήρια, αλλά φοβόμαστε ότι, ακόμη κι αν οι Προϊστάμενοι υποχρεωθούν να κάνουν τις αξιολογήσεις του προσωπικού τους, θα τους βγάζουν όλους ότι είναι άριστοι… Γι’ αυτό η ΑΔΕΔΥ διαφωνεί με την κάθε είδους αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, γιατί οι περισσότεροι συνδικαλιστές, αν οι αξιολογήσεις γίνουν με αντικειμενικό τρόπο, θα αξιολογούνται αρνητικά…
