Επιφάνεια σημαίνει φανέρωση. Επιφάνεια, ή Θεοφάνεια, ονομάζεται και η μεθαυριανή εορτή, καθότι αποτελεί τη φανέρωση του Θεού στον κόσμο: ο σαρκωθείς Υιός και Λόγος του Θεού δέχεται το βάπτισμα του Ιωάννη στον Ιορδάνη ποταμό, ο Θεός Πατέρας μαρτυρεί ότι: «ούτος εστί ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ηυδόκησα» και το Άγιο Πνεύμα, εν είδει περιστεράς, κατεβαίνει από τον ουρανό.
Και πώς δύναται κανείς να αγαπήσει την επιφάνεια του Χριστού; Εάν αναγνωρίζει και πιστεύει ότι είναι ο Υιός του Θεού και χαίρεται για την παρουσία του. Και όποιος χαίρεται για την παρουσία του Χριστού, κάνει πράξεις άξιες αυτής της χαράς και δεν λογαριάζει πράγματα και κτήματα, αλλά ακόμα και τη ζωή του δίνει για την αγάπη του Χριστού. Γιατί, όπως είπε ο Κύριος: «εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήσει, και ο πατήρ μου αγαπήσει αυτόν και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονὴν παρ’ αυτώ ποιήσομεν» (Ιω. 14.23). Αυτός είναι ο σκοπός της φανέρωσης του Θεού στον κόσμο, αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μας.
Τον τρόπο με τον οποίο θα τηρήσουμε τον λόγο του Χριστού, τον εξηγεί ο απόστολος Παύλος: να έχεις, λέει πρώτα, νήψη σε όλα. Νήψη σημαίνει εγρήγορση και καθαρότητα του νου, ώστε να μπορούμε να διακρίνουμε το αγαθό από το πονηρό, το κοσμικό πνεύμα από το θέλημα του Θεού. Νήψη είναι η διαρκής επιφυλακή του νου, η ανάκριση των λογισμών και των επιθυμιών μας, η διάκριση ανάμεσα στο λόγο του Κυρίου και στα λόγια των ψευδοπροφητών και ψευδοδιδασκάλων, που σε κάθε εποχή παρουσιάζονται. Κι έπειτα, να κακοπαθείς για τον Χριστό, να υπομένεις τις θλίψεις και τις στενοχώριες, τους πειρασμούς, τους διωγμούς, την απαξία του κόσμου, να μη λογαριάζεις κόπους για την αγάπη του Χριστού, να μη υπολογίζεις θυσίες, να κηρύττεις με τη ζωή σου πρώτα κι έπειτα με τα λόγια, το θέλημα του Θεού και το Ευαγγέλιο. Αυτό είναι έργο ευαγγελιστού, αυτό αποτελεί και την εκπλήρωση της διακονίας σου, αυτό είναι και ο ρόλος του κάθε χριστιανού στον κόσμο, να φωτίζεται δηλαδή από το φως του Χριστού και να διάγει βίο χριστιανικό και αφού φωτιστεί ο ίδιος, να φωτίζει με τη ζωή του τον κόσμο.
Απόδειξη των όσων λέει φέρνει ο απόστολος Παύλος τον ίδιο τον εαυτό του. Εγώ, μάς λέει, έχω γίνει σπονδή, δεν θυσίασα απλά κάτι από τη ζωή μου, αλλά την προσέφερα όλη, κήρυξα στα πέρατα της οικουμένης, υπέμεινα κακουχίες και διωγμούς, τον καλό αγώνα τον έφερα εις πέρας κι επομένως, μού απομένει να με στεφανώσει ο Κύριος. Δεν τα λέει αυτά με διάθεση αυτοπροβολής, αλλά για να δείξει ότι οι δωρεές του Θεού αφορούν σε όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι αγαπούν τη φανέρωση του Θεού στον κόσμο και τηρούν τις εντολές του Χριστού. Ο ίδιος, πολλές φορές, μιλώντας για τον εαυτό του, έχει χρησιμοποιήσει τις πλέον ευτελείς και απαξιωτικές εκφράσεις.
Διανύοντας το Άγιο Δωδεκαήμερο, το οποίο οριοθετείται από τις δύο μεγάλες εορτές της θείας Επιφανείας, τη Γέννηση δηλαδή και τη Βάπτιση του Χριστού, ας κρατήσουμε τούτη την παρακαταθήκη του αποστόλου Παύλου· ας έχουμε εγρήγορση πνευματική, ας θυσιάσουμε τις ανέσεις, ας γίνουμε κήρυκες του Ευαγγελίου εφαρμόζοντας τις εντολές του Χριστού. Και όλα αυτά, χαίροντες για τη φανέρωση του Θεού στον κόσμο και συμμετέχοντας με χριστιανικό και πνευματικό τρόπο στο μέγα μυστήριο της θείας οικονομίας, ώστε να αξιωθούμε της τιμής και της χαράς να λάβουμε κι εμείς μαζί με όλους τους αγίους, κατά την ημέρα της Κρίσεως, τον στέφανο της δικαιοσύνης.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ.
