– Η Κατερίνα Πετράκη, πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων στο νοσοκομείο Καβάλας, φρόντισε να «υποδεχτεί» με τον θερμότερο τρόπο τον νέο διοικητή, Σάββα Καρασαββόγλου και να τον «ενημερώσει» ποιο «πόστο» ανέλαβε.
– «Η άσκηση διοίκησης με όρους καθεστώτος επιβολής και απαξίωσης θεσμικών εκπροσώπων των εργαζομένων, αλλά και υπηρεσιακών παραγόντων, με μοναδικό σκοπό την εγκαθίδρυση κομματικού στρατού, είναι πολύ μακριά από την εργασιακή ειρήνη και πολύ κοντά στον πόλεμο, την εργασιακή ανασφάλεια, την απειλή, τον εκφοβισμό, την αναλγησία και την ψυχολογική βία», είπε η «σιδηρά κυρία» του συνδικαλιστικού κινήματος στο νοσοκομείο Καβάλας.
– Η Κατερίνα Πετράκη είναι χρόνια στο συνδικαλιστικό κουρμπέτι, άρα έχει μεγάλη εμπειρία από τις καταστάσεις που έζησε. Στη διάρκεια της συνδικαλιστικής της πορείας, συνεργάστηκε με αρκετές διοικήσεις στο νοσοκομείο Καβάλας.
– Υπήρξαν περίοδοι, που η συνεργασία αυτή ήταν ειρηνική, αλλά και περίοδοι με έντονη πολεμική. Απ’ όσο θυμόμαστε, στις περιόδους που υπήρχαν τριβές στη σχέση με τη διοίκηση του νοσοκομείου, η ευθύνη δεν βάρυνε μόνο τη μία πλευρά (της διοίκησης).
– Για παράδειγμα, ο προηγούμενος διοικητής, Χρήστος Κοπατσάρης, ήταν ένας τεχνοκράτης, ένας μάνατζερ, που τον ενδιέφερε να «συμμαζέψει» τα οικονομικά και να βελτιώσει τις παρεχόμενες υπηρεσίες του νοσοκομείου.
– Αρκετές φορές, σε συνεντεύξεις Τύπου και δηλώσεις προς τα τοπικά Μέσα Ενημέρωσης, είχε εκθειάσει το πνεύμα συνεργασίας του προσωπικού και είχε εκφράσει τις ευχαριστίες του, για τη συμβολή των εργαζομένων στο υψηλό επίπεδο λειτουργίας του νοσηλευτικού ιδρύματος.
– Ωστόσο, δεν έτυχε να ακούσουμε, ή να διαβάσουμε, μία θετική δήλωση της Κατερίνας Πετράκη για τον πρώην διοικητή. Όταν πρωτοανέλαβε, μάλιστα, το σωματείο εργαζομένων ήταν επιφυλακτικό για τον διορισμό ενός «μάνατζερ» στη διοίκηση του νοσοκομείου.
– Όταν ένας διοικητής τοποθετείται, για πρώτη φορά, στο νοσοκομείο Καβάλας, έχει να αντιμετωπίσει ένα «εργασιακό καθεστώς», στο οποίο είτε πρέπει να «προσαρμοστεί», είτε να «συγκρουστεί».
– Οι διοικητές που επιχειρούν να αλλάξουν τα πράγματα, είναι αναμενόμενο ότι θα βρούνε αντίσταση από την πλευρά των «θιγόμενων» και συγκεκριμένα των συνδικαλιστών.
– Η επίτευξη της εργασιακής ειρήνης, δεν είναι υποχρέωση μόνο της μιας πλευράς, αλλά και των δύο. Όμως, ο καθένας οφείλει να ασκεί τον διακριτό ρόλο του. Η διοίκηση διοικεί τον Οργανισμό, οι εργαζόμενοι παράγουν, ή παρέχουν υπηρεσίες και οι συνδικαλιστές προασπίζουν τα δικαιώματα των εργαζομένων, τις θέσεις εργασίας, αλλά και την εύρυθμη λειτουργία του «μαγαζιού». Γιατί, πάνω απ’ όλους είναι το «μαγαζί».
