-Ούτε οι δυνάμεις της Αριστεράς, της Σοσιαλδημοκρατίας, του προοδευτικού κέντρου και της οικολογίας, ούτε το «αντίπαλο δέος», δηλαδή ο «άξονας της δεξιάς πολιτικής», πέτυχαν να δημιουργήσουν την Ευρώπη που θέλουν να ζούνε οι ευρωπαίοι πολίτες. Ο στόχος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (Ε.Ο.Κ.) ήταν η οικονομική ενοποίηση της Ευρώπης, που βγήκε βαρύτατα πληγωμένη και διχασμένη από τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Χρειαζόταν, λοιπόν, ένας διεθνής Οργανισμός, όπως ο Ο.Η.Ε., που θα συμβάλλει στην οικονομική ανόρθωση της αποκαλούμενης «γηραιάς ηπείρου».
-Για να επιτευχθεί η οικονομική ενοποίηση, έπρεπε να περιοριστούν, ή και να καταργηθούν, τα εμπόδια στην διακίνηση εμπορευμάτων, κεφαλαίων, υπηρεσιών και προσώπων. Με την πάροδο των δεκαετιών, η Ε.Ο.Κ. διευρύνθηκε και εξελίχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τον υπερεθνικό Οργανισμό, που προσπαθεί, εκτός από την οικονομική και νομισματική ενοποίηση, να πετύχει την πολιτική, νομική, αμυντική και κοινωνική ολοκλήρωση.
-Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι, βεβαίως, ένας Οργανισμός πάνω και πέρα από τα έθνη και τα κράτη, αλλά η ύπαρξη του, όπως και η ύπαρξη του Ο.Η.Ε., οφείλεται στην ύπαρξη των εθνών και των κρατών. Διαφωνώ, επομένως, με την άποψη που υποστηρίζουν μερικοί, όπως ο γιατρός Βασίλης Τραϊφόρος, ότι: «Σήμερα, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, η ενοποίηση της Ευρώπης, με την σύγχρονη αποδυνάμωση του κράτους-έθνους, είναι όχι μόνο αναγκαία, αλλά προϋπόθεση για το μέλλον της».
-Εγώ υποστηρίζω το αντίθετο. Ότι, δηλαδή, δεν μπορεί να υπάρξει ισχυρή Ευρώπη χωρίς ισχυρά κράτη-έθνη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση τείνει να γίνει, με την πολιτική που εφαρμόζουν τα κεντρικά όργανα διοίκησης, ένας συγκεντρωτικός Οργανισμός που θέλει να ηγεμονεύει των κρατών μελών και των εθνών. Ο ρόλος αυτός, προκάλεσε την έντονη δυσαρέσκεια και την εύλογη αντίδραση των λαών.
-Οι λαοί, λοιπόν, με τις διαφορετικές κουλτούρες, αναζητούν εναλλακτική λύση στην πολιτική (του αδιεξόδου) και τις δυνάμεις που την υπηρετούν. Δυστυχώς, η πολιτική κατεύθυνση χαράσσεται από τις Βρυξέλες και οι εθνικές κυβερνήσεις είναι το «εκτελεστικό όργανο». Οι πολίτες αισθάνονται πως δεν καθορίζουν την ζωή τους, αλλά αποφασίζουν γι’ αυτούς μερικοί τεχνοκράτες, ούτε καν πολιτικοί! Έτσι εξηγείται η στροφή προς τις ακραίες προτάσεις και το υψηλό ποσοστό αποχής στις ευρωεκλογές.
-Εάν το πολιτικό σύστημα της ελίτ, που ελέγχει την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη μέλη, δεν δείξει σεβασμό στους πολίτες και τα έθνη, αν συνεχιστεί η αλαζονική και απαξιωτική στάση, θα υπονομευτεί σοβαρά το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
