Η νεοσυσταθείσα ομάδα εκπαιδευτικών Καβάλας κατά του διαχωρισμού των πολιτών και του αναίτιου υγειονομικού ρατσισμού, απέστειλε την ακόλουθη ανοιχτή επιστολή: «Δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε από τον κόσμο», αλλά «για να σμίξουμε τον κόσμο». Μ’ αυτή την φράση εκφράζουμε την αγωνία μας, για όσα συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες στις ζωές όλων μας. Με αφορμή την δίχως συναίνεση υποχρεωτικότητα εμβολιασμού στο υγειονομικό προσωπικό, δηλώνουμε προς αυτούς την συμπαράστασή μας.
Διαμαρτυρόμαστε έντονα για την ενοχοποίηση και καθύβριση της αντίθετης άποψης και την απαγόρευση της να βρει βήμα και να ακουστεί δημόσια. Αυτό ισχύει, πόσο μάλλον που, όσο εξελίσσεται ο εμβολιασμός και οι μεταλλάξεις, το σύνολο του ιατρικού κόσμου αναγνωρίζει ότι μπορεί και ο εμβολιασμένος να καταστεί φορέας του Covid-19 και να μολύνει την κοινότητα. Επικαλούμαστε την Διεθνή Σύμβαση του Oviedo, ακολούθως τον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας, ιδίως δε τον παρόντα Κανονισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης (2021/953, άρθρα 36,62), που συνιστά άμεσα επιβαλλόμενο νόμο αυξημένης τυπικής ισχύος για κάθε κράτος μέλος, κατά τον οποίο απαγορεύεται, είτε η άμεση, είτε η έμμεση υποχρεωτικότητα εμβολιασμού. Λειτουργούμε, μάλιστα, σε συγκυρία κατά την οποία βαλλόμαστε ως λαός, αλλά και ως ανθρωπότητα, από την απειλή της καταστροφής του φυσικού μας πλούτου, διάλυσης της κοινωνικής συνοχής και άρα απώλεια της ίδιας μας της ύπαρξης. Θεωρούμε λοιπόν και ιδιαίτερα ως μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας, πως πρέπει να διαφυλάξουμε την ανθρώπινη ελευθερία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την δημοκρατία ως θεμελιώδεις αρχές ύπαρξης ενός ανθρώπου που αποτελεί Υποκείμενο και όχι Αντικείμενο ζωής και πολιτικής».
Και συνεχίζει: «Με μεγάλο προβληματισμό παρακολουθούμε τις εξελίξεις στον χώρο της υγείας και δηλώνουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας στους υγειονομικούς, που είναι η πρώτη ομάδα που επιβαρύνεται με την υποχρεωτικότητα της ιατρικής πράξης του εμβολιασμού. Αδυνατούμε να κατανοήσουμε για ποιο λόγο καταργείται στην πράξη φερ’ ειπείν η Διεθνής Σύμβαση του Oviedo, που πλάι στα Συντάγματα των δημοκρατικών χωρών της υφηλίου και την Κοινοτική νομοθεσία, αποτελούσε μέχρι σήμερα το ευαγγέλιο κάθε ιατρικής πράξης, εισηγμένο στην χώρα μας ως Κώδικας Ιατρικής Δεοντολογίας. Με γνώμονα το ότι και η δημόσια υγεία διαφυλάσσεται ακολουθώντας μόνο αυτό τον δρόμο, σε κάθε επιβαλλόμενο από την πολιτεία μέτρο τηρείται η αρχή της αναλογικότητας που επιτάσσει την εξάντληση των ηπιότερων μέτρων, πριν από την επιβολή οποιουδήποτε άλλου.
Αποφεύγουμε να επιφορτίσουμε τον όλο δημόσιο διάλογο με συγκεχυμένες ιατρικές απόψεις επί της πανδημίας, «κρατούσες», ή «αιρετικές», εφόσον άλλωστε δεν είμαστε οι ειδικοί επ’ αυτού επιστήμονες υγείας. Προασπιζόμαστε, όμως, τουλάχιστον για τους εαυτούς μας, την ατομική μας ελευθερία, όσο και την συνακόλουθη κοινωνική μας ευθύνη. Διαμαρτυρόμαστε εντονότατα βλέποντας να αποκλείονται τόσο από τον δημόσιο διάλογο, όσο και από τα Μέσα Ενημέρωσης επιστήμονες διεθνούς κύρους, ενώ όποιος καταφέρει να ακουστεί, λοιδορείται και ακόμα περισσότερο, διώκεται. Άλλωστε, η επιστήμη δεν προάγεται από την ελεύθερη έκφραση και σύνθεση όλων των επιστημονικών απόψεων; Κοινώς «ή παίρνεις πίσω» τους ακαδημαϊκούς τίτλους των πλέον ειδικών, όπως οι Montagnier, Ιωαννίδης, κ.λπ., ή αν τους «αποκλείεις» από επιτροπές, επιτρέπεις τουλάχιστον να ακούγεται και η δική τους επιστημονική άποψη σε ισορροπία με την επίσημη στην χώρα πολιτική αντιμετώπισης της πανδημίας.
Κοινή συνισταμένη και μάλιστα για το σύνολο του ιατρικού κόσμου, είναι ότι ο εμβολιασμένος μπορεί εξίσου να καταστεί φορέας του Covid-19 και να μολύνει την κοινότητα. Υπάρχει και επίσημη μάλιστα πρόσφατη παραδοχή αυτής της διαπίστωσης τόσο από το αμερικανικό, όσο και από το βρετανικό σύστημα υγείας (βλ. ρεπορτάζ). Η αγωνία μας, πάντως, αυξάνει όσο βλέπουμε τον άνθρωπο (τον κάθε άνθρωπο) να μεταβάλλεται από υποκείμενο σε αντικείμενο της πολιτικής, στον βαθμό που το φρόνημα και η γνώμη (η όποια γνώμη) ενοχοποιείται, ή εξυβρίζεται. Πού είναι η Δημοκρατία; Αντ’ αυτής τίθενται κοινωνικά ψευδοδιλλήματα, οπότε και αναίτια διασπάται η κοινωνική συνοχή, με την διάκριση των πολιτών σε «εμβολιασμένους» και «ανεμβολίαστους».
Όλα τα παραπάνω μας οδηγούν να επικαλεστούμε το «μέτρο», που, αν και διαχρονική αξία του ελληνικού πολιτισμού, βλέπουμε στην σύγχρονη Ελλάδα να μην ακολουθείται, όπως αντιθέτως συμβαίνει σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και μεμονωμένα στην συντριπτική πλειονότητα των κρατών μελών. Επικαλούμενοι, λοιπόν, αυτό το «μέτρο», ώστε να μην φανούμε αναξιόπιστοι, ιδεοληπτικοί, ή κατευθυνόμενοι, αναρωτιόμαστε ποιες από τις παρακάτω αρχές και συνάμα στοχευμένες νομικές επιταγές της Ευρώπης εφαρμόζονται στην χώρα μας:
Α) Η μη, ούτε άμεση, ούτε έμμεση, υποχρεωτικότητα στον εμβολιασμό κατά του Covid-19, όρος που έχει θεσμοθετηθεί με Κοινοτικό Κανονισμό, (βλ. 2021/953, άρθρα 36, 62), άμεσα δηλαδή επιβαλλόμενο νόμο αυξημένης τυπικής ισχύος για κάθε κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Β) Η κατ’ απαίτηση, για κάθε κράτος-μέλος της Ε.Ε., «φαρμακοεπαγρύπνηση», παρακολούθηση δηλαδή των παρενεργειών των εμβολίων κατά του Covid-19, όσο και της αποτελεσματικότητάς τους (βλ. εδώ, στο ερώτημα «Ποιες απαιτήσεις ασφάλειας πρέπει να πληρούνται;»). Κοινώς, κατά πόσο καταγράφονται στην χώρα μας, οι τυχόν θάνατοι και οι παρενέργειες που οφείλονται στο εμβόλιο, όπως ισχύει για τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες;
Γ) Το Σύστημα Πρωτοβάθμιας Βαθμίδας Υγείας.
Με λίγα λόγια, δεν ζητούμε τίποτα περισσότερο, από την τήρηση των τριών παραπάνω αυτονόητων νομικών και ηθικών αρχών. Από την άλλη, καθώς η χώρα μας είναι αντιμέτωπη με τις πρόσφατες φυσικές καταστροφές, αλλά και με τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα που έχουν ανακύψει από τα συνεχόμενα lockdowns, καμία κυβέρνηση δεν έχει την πολυτέλεια να περιθωριοποιεί και να τιμωρεί, θέτοντας σε αναστολή εργασίας, τον ίδιο τον πυρήνα της ελληνικής Πολιτείας (υγεία, παιδεία, ασφάλεια). Δεν μπορεί εν τέλει το κράτος να θυμάται και να ξεχνά à la carte, πότε αποτελούμε υγειονομική και το χειρότερο ιδεολογική βόμβα και πότε όχι.
* Χάριν δημοσίου διαλόγου, επισυνάπτουμε παγκόσμιο χάρτη χωρών (Ιουλίου 2021) σταθμίζοντας με κόκκινο χρώμα τον βαθμό «υποχρεωτικότητας» του εμβολιασμού, καλώντας σε διόρθωση-επικαιροποίηση τους πιο «ειδικούς» (φτιάχνοντας δικό τους χάρτη), ιδίως όσους επικαλούνται τον «ευρωπαϊκό πολιτικό πολιτισμό».
