– Η ανακήρυξη του αρχαιολογικού χώρου των Φιλίππων ως μνημείου παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή της προσπάθειας. Υπάρχουν αρκετά πράγματα τα οποία πρέπει να γίνουν, ώστε ο χώρος να αναδειχτεί και να γίνει «πολιτιστικός πόλος».
– Για παράδειγμα, πρέπει να επιταχυνθεί η διαδικασία για την ενοποίηση του αρχαιολογικού χώρου, η οποία θα γίνει μέσω χρηματοδότησης από ευρωπαϊκό πρόγραμμα.
– Ακόμα, πρέπει να προχωρήσει η αναστήλωση του αρχαίου θεάτρου, που είναι ο «ομφαλός» του ιστορικού φεστιβάλ Φιλίππων.
– Και, βεβαίως, πρέπει να αναδειχθούν η ιστορικότητα και η θρησκευτικότητα του χώρου, με το πεδίο μάχης των δύο στρατών της Ρώμης και τη διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου στους Φιλιππισίους. – Ευελπιστούμε ότι η ένταξη στον κατάλογο των μνημείων πολιτιστικής κληρονομιάς, θα γίνει ο καταλύτης των εξελίξεων.
– Εφόσον υπάρχει νομικό «πάτημα», για να ακυρωθεί η μεταβίβαση εργαζομένων, μέσων και εγκαταστάσεων από την ELFE στις τρεις θυγατρικές εταιρείες που ίδρυσε ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης, οφείλει η κυβέρνηση να το αξιοποιήσει, για να διασφαλίσει τη λειτουργία του εργοστασίου έτσι όπως ήταν πριν ξεσπάει η τελευταία εργασιακή «τρικυμία».
– Κάποτε, οι νόμοι στην Ελλάδα πρέπει να γίνουν ξεκάθαροι, ώστε να μην υπάρχουν «παράθυρα» και διαφορετικές νομικές ερμηνείες από κανέναν και για κανέναν. Και, βεβαίως, να προστατεύουν τα δικαιώματα όλων των πολιτών, είτε είναι επιχειρηματίες, είτε εργαζόμενοι, είτε πλούσιοι, είτε μεροκαματιάρηδες.
– Το ελληνικό Σύνταγμα αναφέρει, ότι όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, ανεξαρτήτως οικονομικής, κοινωνικής, φυλετικής, ή άλλης κατάστασης. Έχουν χρέος, επομένως, οι θεματοφύλακες του Συντάγματος να επαγρυπνούν για την τήρηση αυτών που ορίζονται στο «Ευαγγέλιο της Δημοκρατίας».
– Αφού ο Λ. Λαυρεντιάδης χρησιμοποιεί νομικά όπλα για να πετύχει τον σκοπό του, το κράτος πρέπει να «πολεμήσει» με τα ίδια όπλα. Γιατί, εδώ πρόκειται για την τελευταία ελληνική λιπασματοβιομηχανία και όχι για μία οποιαδήποτε εταιρεία ιδιωτικών συμφερόντων.
– Η εναπομείνασα βιομηχανία παραγωγής λιπασμάτων της χώρας δόθηκε στον Λ. Λαυρεντιάδη, με την προσδοκία να την «απογειώσει» και όχι να την απαξιώσει και να βάλει, τελικά, λουκέτο.
– Εάν δεν μπορεί να πετύχει τον στόχο η διοίκηση Λαυρεντιάδη, πρέπει να βρεθεί μία άλλη διοικητική λύση. Η νέα αυτή λύση, όμως, πρέπει να εξεταστεί με πολύ μεγάλη προσοχή, γιατί το «μαγαζί» ίσως να μην αντέξει κι άλλη εσωτερική κρίση.
– Η επιλογή που θα γίνει, εφόσον δεν βρεθεί η «χρυσή τομή» με τον Λ. Λαυρεντιάδη, πρέπει να είναι η σωστή.
