-Η επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης, να αποστείλει οπλισμό στην Ουκρανία, δεν φαίνεται πως επικροτείται από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Και είναι λογικό, διότι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, δεν επιθυμούν να οπλίζουν χέρια για να σκοτώνουν ανθρώπους.
-Ασφαλώς, τα όπλα που εστάλησαν από την Ελλάδα προς την Ουκρανία, δεν θα χρησιμοποιηθούν από τον άμαχο πληθυσμό, τον λαό που υποφέρει, όπως ανέφερε η δικηγόρος Στέλλα Παπαδοπούλου, που είναι μέλος της Διοικούσας Επιτροπής Εκλογικής Περιφέρειας Καβάλας της Νέας Δημοκρατίας. Θα χρησιμοποιηθούν από στρατιώτες, ή εκπαιδευμένους πολιτοφύλακες, εναντίον των στρατιωτικών δυνάμεων της Ρωσίας, ή και των «ανταρτών», όπως αποκάλεσε τους Ρώσους αυτονομιστές ο πρόεδρος της Ουκρανίας. Ποιος αποκλείει, ωστόσο, την πιθανότητα των αντιποίνων; Στον πόλεμο, άλλωστε, χάνεται η λογική.
-Δηλαδή, στην περίπτωση που οι ουκρανικές δυνάμεις αναχαιτίσουν και στην συνέχεια αποδιώξουν από το ουκρανικό έδαφος τα ρωσικά στρατεύματα, οι Ουκρανοί στρατιώτες και πολιτοφύλακες, αποκλείεται να χρησιμοποιήσουν τα όπλα που εστάλησαν από την Ελλάδα, για να στραφούν εναντίον των Ρώσων κατοίκων των ανατολικών επαρχιών της Ουκρανίας; Για να εκδικηθούν τους βομβαρδισμούς εναντίον των πόλεων και των αμάχων της χώρας. Εγώ, καρντάσια, δεν μπορώ να αποκλείσω την πιθανότητα αυτή. Τότε, πως θα αισθανθεί ο Έλληνας πρωθυπουργός, που με τον οπλισμό που έστειλε, οι Ουκρανοί εξόντωσαν πολίτες, επειδή ήταν ρωσικής καταγωγής;
-Όσον αφορά την άποψη της Στ. Παπαδοπούλου και άλλων συμπολιτών, ότι η Ελλάδα πρέπει να πάρει ξεκάθαρη θέση στην πολεμική κρίση που εξελίσσεται στην Ουκρανία, εννοώντας ότι, η ελληνική θέση πρέπει να ταυτιστεί με την πολιτική των συμμάχων του ΝΑΤΟ και των εταίρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα απαντήσω το εξής.
-Καταρχάς, δεν μπορούμε να προδικάσουμε, καρντάσια, ποια θα είναι η έκβαση της σύρραξης. Υπάρχει το σοβαρό ενδεχόμενο, να γίνει κατάπαυση του πυρός και οι δύο πλευρές, Ουκρανία-Ρωσία, να οδηγηθούν σε μία νέα συμφωνία, όπως τον Φεβρουάριο του 2015 (Συμφωνία Μινσκ ΙΙ), η οποία θα καθορίσει την κατάσταση στην περιοχή. Αν, δηλαδή, οι δύο πλευρές τα βρούνε μεταξύ τους, θα έχει νόημα ποια θέση πήρε η Ελλάδα στην αντιπαράθεση;
-Στην περίπτωση αυτή, που επαναλαμβάνω είναι πολύ πιθανή και την εύχομαι, κανείς δεν θα θυμάται ότι η Ελλάδα κράτησε ουδέτερη στάση. Αντίθετα, οι δύο άμεσα εμπλεκόμενες πλευρές, Ουκρανία-Ρωσία, θα θυμούνται πως η Ελλάδα έστειλε οπλισμό, για να βοηθήσει τον έναν από τους δύο αντιμαχόμενους.
-Θα με ρωτήσετε, ποια επίπτωση θα έχει αυτό για την Ελλάδα; Μήπως φοβάσαι πολεμική σύγκρουση Ελλάδας-Ρωσίας; Όχι, αλλά δεν επιθυμώ να διαρρηχθεί η σχέση με μία χώρα, που είναι μόνιμο μέλος στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε., που ενισχύσει τον ελληνικό τουρισμό, που εισάγει ελληνικά αγροτικά προϊόντα, που…, που… Οι επιπτώσεις στα παραπάνω ζητήματα θα είναι χειροπιαστές. Δεν ισχύσει το ίδιο με τα οφέλη της επιλογής «στρατοπέδου».
-Ας πει στον ελληνικό λαό ο πρωθυπουργός ότι επέλεξε «στρατόπεδο», γιατί η Ελλάδα πήρε, ή θα πάρει, αυτό, εκείνο, το τρίτο, συγκεκριμένα. Κι αν τα ανταλλάγματα είναι προς το συμφέρον της χώρας, να στηρίξουμε την επιλογή αυτή. Διότι, η στάση στην εξωτερική πολιτική πρέπει να ταυτίζεται, ΜΟΝΟ, με το εθνικό συμφέρον. Ούτε με τα συμφέροντα άλλων δυνάμεων, ούτε με τις επιδιώξεις συμμαχιών και Ενώσεων. Επομένως, αν το εθνικό συμφέρον επιτάσσει να έχει ουδέτερη στάση η Ελλάδα, βεβαίως και πρέπει να είναι ουδέτερη. Ας αφήσουμε τον πολιτικό και κομματικό φανατισμό, γιατί δεν οδηγεί σε νηφάλιες αποφάσεις.
