-Ο Thomas Bach, πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (Δ.Ο.Ε.), είπε στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών αγώνων του Παρισιού, στις 18 Αυγούστου 2024, ότι η διεξαγωγή της κορυφαίας παγκόσμιας αθλητικής διοργάνωσης, δεν μπορεί να φέρει την ειρήνευση στον κόσμο. Αλλά, μπορεί να καλλιεργήσει την κουλτούρα της ειρήνης στα κράτη, τους λαούς και τους ανθρώπους.
-Πάντως, καρντάσι Thomas, η απόφαση της Δ.Ο.Ε. να αποκλείσει από τους Ολυμπιακούς αγώνες τις χώρες της Ρωσίας και της συμμάχου της Λευκορωσίας, λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, δεν βοήθησε να αλλάξουν «μυαλό» οι αντιμαχόμενες πλευρές και να επικρατήσει, έστω, μία εκεχειρία στην διάρκεια των αγώνων του Παρισιού. Αυτή ήταν μία πολιτική παρέμβαση της Δ.Ο.Ε., που δεν συνάδει με το Ολυμπιακό πνεύμα, που «λέει» ότι στους Ολυμπιακούς αγώνες έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν όλες οι χώρες, ακόμα και αθλητές που εκδιώχθηκαν από τις πατρίδες τους και είναι πρόσφυγες.
-Η Δ.Ο.Ε. «τιμώρησε» την Ρωσία και την Λευκορωσία, αλλά επέτρεψε στο Ισραήλ να συμμετέχει στους αγώνες του Παρισιού, ενώ εξελισσόταν πολεμική σύγκρουση στην Γάζα και εισβολή των ισραηλινών στρατιωτικών δυνάμεων!
-Επίσης, εδώ και 50 χρόνια και παρά την καταδίκη από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (Ο.Η.Ε.), η Δ.Ο.Ε. επιτρέπει στην Τουρκία να συμμετέχει στους Ολυμπιακούς αγώνες, ενώ συνεχίζεται η κατοχή εδάφους και η εποίκηση τμήματος της Κύπρου, ενός ανεξάρτητου κράτους όπως η Ουκρανία. Είναι κι αυτό μία πολιτική απόφαση της Δ.Ο.Ε.
-Το 1979, η Σοβιετική Ένωση εισέβαλε στο Αφγανιστάν. Και το 1980, οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και άλλες 65 χώρες, δεν συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς αγώνες της Μόσχας. Τέσσερα χρόνια μετά, το 1984, η Σοβιετική Ένωση και οι χώρες του «ανατολικού μπλοκ» απείχαν από τους Ολυμπιακούς αγώνες στο Λος Άντζελες των Η.Π.Α. Χωρίς καμία επίπτωση και στις δύο διοργανώσεις, από την Δ.Ο.Ε.! Θυμόμαστε, ακόμα, τις υψωμένες γροθιές των δύο Αφρο-αμερικανών δρομέων, μελών του κινήματος «Μαύροι Πάνθηρες», στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1968 στην πόλη του Μεξικού. Και βέβαια, την «σφαγή του Μονάχου», όταν τον Σεπτέμβριο του 1972, στους Ολυμπιακούς αγώνες του Μονάχου, οκτώ Παλαιστίνιοι τρομοκράτες, της Οργάνωσης «Μαύρος Σεπτέμβρης», εισέβαλαν στο Ολυμπιακό χωριό και αιχμαλώτισαν 11 μέλη της ισραηλινής αποστολής. Ο (τραγικός) απολογισμός της επίθεσης ήταν 17 νεκροί! Εννέα Ισραηλινοί αθλητές, δύο συνοδοί, ένας Γερμανός αστυνομικός και πέντε τρομοκράτες.
-Ο αθλητισμός και τα γήπεδα, επομένως, έγιναν «όχημα» για να περάσουν πολιτικά μηνύματα. Και το φαινόμενο συνεχίζεται. Δεν αντιλαμβάνομαι, επομένως, την αντίδραση του Τούρκου προπονητή της ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού, Εργκίν Άταμαν, στην ανάρτηση του πανό που έγραφε: «50 χρόνια παράνομης κατοχής. Κανείς δεν ξεχνά» από οπαδούς του Παναθηναϊκού, στην στην διάρκεια αγώνα προετοιμασίας στο τουρνουά που διεξήχθη στην Κύπρο.
-Το πανό δεν περιείχε υβριστικό, αντεθνικό, ρατσιστικό, ή άλλο σύνθημα, ούτε απευθυνόταν σε βάρος του προπονητή του Παναθηναϊκού. Υπενθύμισε την θλιβερή επέτειο των 50 χρόνων, από την διπλή εισβολή των τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων στην Κύπρο και την συνεχιζόμενη κατοχή εδάφους ενός ανεξάρτητου κράτους.
-Συγνώμη, καρντάσι Εργκίν, αλλά εσύ έδωσες, με την έντονη αντίδραση σου, πολιτική διάσταση στο περιστατικό. Ως άνθρωπος του αθλητισμού, που είσαι, δεν έχεις την αρμοδιότητα να παρεμβαίνεις σε πολιτικά ζητήματα. Είσαι επαγγελματίας προπονητής και η δουλειά σου είναι, να κοουτσάρεις τις ομάδες που εργάζεσαι.
