Την άποψη της παράταξης «Λαϊκή Συσπείρωση» Δήμου Καβάλας, για τη διαχείριση των απορριμμάτων, καταθέτει ο επικεφαλής και δημοτικός σύμβουλος, Χρήστος Ποτόλιας, στο ακόλουθο δελτίο Τύπου: «Προχωράει σταθερά το έργο της διαχείρισης απορριμμάτων, με την επαναπροκήρυξη, από τη ΔΙ.Α.Α.ΜΑ.Θ., της κατασκευής του εργοστασίου απορριμμάτων (Μ.Ε.Α.) στο Περιγιάλι. Πρόκειται για ένα σχέδιο και έργο, που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη σε όλη την Ελλάδα, το οποίο αδιαφορεί πλήρως για την μείωση των απορριμμάτων, την πρόληψη, την ανακύκλωση και την κομποστοποίηση, την προστασία του περιβάλλοντος, το χαμηλό κόστος διαχείρισης και τις θέσεις εργασίας. Αντίθετα, αποσκοπεί στην κατασκευή μεγάλων εργοστασίων επεξεργασίας, στα οποία θα οδηγείται το σύνολο, σχεδόν, των αστικών απορριμμάτων σε σύμμεικτη μορφή, δηλαδή αδιάλεχτα.
Ως «Λαϊκή Συσπείρωση» είμαστε αντίθετοι στον εθνικό και τοπικό σχεδιασμό διαχείρισης απορριμμάτων, όπως αυτός διαμορφώθηκε στο πλαίσιο των οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είμαστε αντίθετοι για δύο βασικούς λόγους:
1) Θα επιβαρύνει οικονομικά ακόμα παραπάνω τα λαϊκά νοικοκυριά.
2) Θα επιβαρύνει παραπέρα το περιβάλλον.
Η επιπλέον οικονομική επιβάρυνση, ήδη είχαμε την πρώτη με αυξήσεις 40%-60% σε όλη την Περιφέρεια, προκύπτει γιατί προκρίνεται η επιχειρηματική δράση και το σκουπίδι θεωρείται εμπόρευμα. Ο σχεδιασμός, άλλωστε, βασίζεται στις Σ.Δ.Ι.Τ. και στην αντιλαϊκή ανταποδοτικότητα, δηλαδή δημότη ξαναπλήρωσε γι’ αυτό που ήδη έχεις πληρώσει στο κεντρικό κράτος με τη φορολογία.
Πέραν αυτού, η ευρωπαϊκή πολιτική, βάση της οποίας γίνεται η διαχείριση των απορριμμάτων, ορίζεται από την οδηγία «ο ρυπαίνων πληρώνει». Πολιτική που στοχεύει, κυρίως, τα λαϊκά νοικοκυριά, που τα θεωρεί ότι ρυπαίνουν και άρα πρέπει να πληρώσουν. Αυτή η λογική, αφήνει απ’ έξω αυτούς που πραγματικά ρυπαίνουν το περιβάλλον, τις μεγάλες βιομηχανικές μονάδες, διυλιστήρια κ.λπ. Αυτοί που πραγματικά «σκοτώνουν» τον πλανήτη περιβαλλοντικά και όχι μόνο, τους δίνεται το δικαίωμα, αφού μπορούν να πληρώσουν, να ρυπαίνουν το περιβάλλον συνεχίζοντας την κερδοφορία τους. Άλλωστε, είναι γνωστές οι ντιρεκτίβες της Ε.Ε. για την εμπορία των ρύπων. Εδώ κοντά μας, δηλαδή τα δύο χημικά εργοστάσια, μπορούν να συνεχίζουν να ρυπαίνουν, αφού μπορούν να «αγοράσουν» καθαρό αέρα από την Αφρική!!!
Η επιπλέον οικονομική επιβάρυνση, καθώς και η επιπλέον μόλυνση του περιβάλλοντος, θα προκύψουν επίσης από την «μέθοδο» που έχει επιλεγεί για τη διαχείριση των απορριμμάτων, που φυσικά δεν είναι η «διαλογή στην πηγή», που μόνο στα λόγια προκρίνεται. Η μέθοδος της μηχανικής-βιολογικής επεξεργασίας σύμμεικτων απορριμμάτων στη Μ.Ε.Α., είναι κοστοβόρα στην κατασκευή, προϋπολογίζονται στην προκήρυξη 67.147.644,39€. Επίσης, θα είναι κοστοβόρα και στη λειτουργία της, καθότι η διαλογή θα γίνεται με ακριβά ευαίσθητα μηχανήματα (κόστος συντήρησης, ανταλλακτικά κ.α.). Επίσης, το κόστος θα αυξάνεται με τις πολυετείς συμβάσεις και τις «ετήσιες εγγυημένες ποσότητες απορριμμάτων» που θα υπογράφονται με τους ιδιώτες (Σ.Δ.Ι.Τ.), ποσότητες που αν δεν εξασφαλιστούν από τους Δήμους θα πληρώνονται ρήτρες, που θα φορτώνονται, φυσικά, στα μόνιμα υποζύγια.
Με την μηχανική διαλογή στις Μ.Ε.Α., επειδή δεν προκύπτουν «καθαρά» ανακυκλώσιμα υλικά, παράγεται το δευτερογενές καύσιμο RDF, το οποίο καίγεται για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας (τεράστια μόλυνση του περιβάλλοντος). Και επειδή, οι ανάγκες για μεγάλες ποσότητες RDF, δηλαδή για μεγαλύτερη κερδοφορία, προϋποθέτουν μεγάλες ποσότητες απορριμμάτων, φρόντισε ο ΠΕ.Σ.Δ.Α. (Περιφερειακός Σχεδιασμός Διαχείρισης Απορριμμάτων), να διαχειρίζεται «σύμμεικτα απορρίμματα», δηλαδή ανακατεμένα, για να εξασφαλίζονται μεγάλες ποσότητες. Αυτό σημαίνει ότι, στους μπλε κάδους, όπου τάχα γίνεται «ανακύκλωση», δεν θα πηγαίνει ούτε χαρτοπετσέτα. Υπάρχει λύση:
-Δημόσιος φορέας διαχείρισης απορριμμάτων, ο οποίος θα λειτουργήσει με γνώμονα την προστασία της υγείας, του περιβάλλοντος και των θέσεων εργασίας.
-Όχι στην ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης των απορριμμάτων.
-Όχι στα φαραωνικά πανάκριβα εργοστάσια μηχανικής διαλογής.
-Όχι στο απαράδεκτο αντιλαϊκό καθεστώς της ανταποδοτικότητας.
-Ναι στη «διαλογή στην πηγή», που δεν κοστίζει ακριβά στα λαϊκά νοικοκυριά, προστατεύει το περιβάλλον, δεν «προστατεύει», όμως, τα επιχειρηματικά κέρδη, γι’ αυτό δεν προκρίνεται».
