Ο Νίκος Ρουδομέτωφ, πρόεδρος του Ιστορικού και Λογοτεχνικού Αρχείου Καβάλας (Ι.Λ.Α.Κ.) «αποχαιρέτησε» τον Γρηγόρη Χρηστίδη με τον δικό του τρόπο, με το ακό-λουθο μήνυμα: «Έφυγε απροσδόκητα… αθόρυβα σαν να μας προστάτευε από τη θλίψη της πρόωρης και οριστικής, πλέον, απουσίας του. Ο Γρηγόρης ήταν μία αναμφισβήτητη προσωπικότητα, με σπάνιες και μοναδικές ιδιαιτερότητες. Αντικομφορμιστής, γεννημένος επαναστάτης για την υπεράσπιση του κάθε πάσχοντος, αδύναμου, ή αδικημένου συνανθρώπου-συμπολίτη. Τις περισσότερες φορές, η αρωγή του προσφέρονταν τελείως αυθόρμητα, χωρίς καν να του έχει ζητηθεί η βοήθεια. Ένας σύγχρονος καλός Σαμαρίτης.
Αυτή ήταν η μία όψη. Η άλλη ήταν του άκαμπτου αγωνιστή σε ένα αγώνα που άρχισε από τα πολύ νεανικά του χρόνια, για τις αξίες της Αριστεράς, τις οποίες ταύτιζε με πολύ υψηλά ιδανικά. Αγόγγυστα πλήρωσε το υψηλό κόστος αυτών των αγώνων του, στα δύσκολα μετεμφυλιακά χρόνια.
Ο Γρηγόρης ήταν πολυτάλαντο άτομο. Ένας γεννημένος «σταρ». Με ότι και αν ασχολήθηκε στη ζωή του, γνώρισε την επιτυχία και την αναγνώριση. Από την τρυφερή ηλικία των πρώτων εφηβικών του χρόνων, ήταν το παιδί θαύμα που είχε θέση μέλους σε επαγγελματικές ορχήστρες με τα υπόλοιπα μέλη να είναι πολύ καλοί επαγγελματίες μουσικοί. Αυτό, στα χρόνια εκείνα ήταν σχεδόν απίστευτο. Η περίοδος της γέννησης της τοπικής μας τηλεόρασης, άνοιξε διάπλατα μία ακόμα πλευρά του πολυτάλαντου Γρηγόρη. Την πλευρά του δημοσιογράφου-παραγωγού, με καθημερινές πολύωρες εκπομπές, με καθημερινά θέματα, κυρίως τοπικής επικαιρότητας.
Τα θέματα αυτά, που άγγιζαν τη συντριπτική πλειοψηφία των Καβαλιωτών, αγκαλιάστηκαν από τους τηλεθεατές και οι εκπομπές του Γρηγόρη έκαναν εξαιρετικά δημοφιλή την τοπική τηλεόραση και τον ίδιο ως πρωταγωνιστή. Το άμεσο ενδιαφέρον του πολιτικού κόσμου του τόπου μας εστιάστηκε στον Γρηγόρη και στη δημοφιλία των εκπομπών του. Με τον απλό αυτό τρόπο, ο Γρηγόρης, χωρίς να το περιμένει, ή να το επιδιώξει, απέκτησε δυνατότητες ισχυρού παράγοντα. Κι εδώ φανερώθηκε το υψηλό του ήθος και η αστείρευτη αγάπη του για τον πάσχοντα συνάνθρωπό του. Εξαντλούσε όλες αυτές τις σημαντικές δυνατότητές του, βοηθώντας και απαλύνοντας συμπολίτες μας στις κακοτυχίες, ή τις δυστυχίες που τους είχαν βρει.
Η λίστα των προσωπικών, ή και απόρρητων τηλεφώνων των ισχυρών πολιτικών προσώπων της εποχής που διατηρούσε ο Γρηγόρης, ήταν άκρως εντυπωσιακή και χαρακτηριστική της εκτίμησης που του είχαν. Η συνδρομή του Γρηγόρη σε κάθε αξιόλογη πολιτιστική δραστηριότητα ήταν πάντα δεδομένη. Τα θέματα της ανάπτυξης της πόλης μας, τα προβλήματά της, οι δυσλειτουργίες των διαφόρων υπηρεσιών και τα προβλήματα που δημιουργούσαν, ήταν καθημερινή πηγή των τηλεοπτικών του εκπομπών.
Ποτέ, μα ποτέ, δεν επεδίωξε κάποιο προσωπικό όφελος και ποτέ δεν πρόδωσε τις υψηλές ηθικές αξίες που υπηρετούσε και πίστευε. Αυτή η μεγάλη επιτυχία του Γρηγόρη, γρήγορα τον έφερε δημοτικό σύμβουλο με αντικείμενο το Δημοτικό Ωδείο. Στο χρονικό διάστημα που είχε αυτή την ευθύνη, σχεδίασε και προγραμμάτισε εξαιρετικές δραστηριότητες, που δεν είχαν, δυστυχώς, συνέχεια, καθώς οι παράγοντες εκείνης της εποχής, δεν μπορούσαν να σταθούν στο ύψος των σχεδιασμών του Γρηγόρη.
Όταν αποφάσισε να αποσυρθεί από το προσκήνιο της επικαιρότητας, ασχολήθηκε με την ποίηση. Μία ποίηση, όμως, που ξέφευγε από κάθε γνωστό και καθιερωμένο καλούπι. Ο Γρηγόρης ήταν ένας γεννημένος δημιουργός. Δεν χωρούσε και δεν μπορούσε να εκφρασθεί μέσα από καθιερωμένες φόρμες. Διάλεξε, λοιπόν, τον δικό του δρόμο, ως γνήσιος αντικομφορμιστής, επιδιώκοντας να εκφράσει όλο το καταστάλαγμα της πίκρας από τις καθημερινές κοινωνικές-πολιτικές και οικονομικές αδικίες που ζούμε όλοι, μέσα από έναν πρωτότυπο καταγγελτικό ποιητικό λόγο, που μας ξάφνιασε όλους. Η ποίηση του Γρηγόρη δεν έχει καταγεγραμμένο προηγούμενο στην Ελλάδα. Θα μπορούσαμε να πούμε, ότι οι πιο κοντινοί του είναι ο Σουρής και ο δικός μας, Αντρίκος Βέττας. Σ’ αυτούς υπήρχε το σατιρικό στοιχείο, το οποίο προφανώς λείπει από τον Γρηγόρη, ίσως γιατί δεν έμεινε, πλέον, διάθεση για σάτιρα.
Ο Γρηγόρης έφυγε αφήνοντας μη αναπληρώσιμο κενό, γι’ αυτό θα μας λείπει πάντοτε. Στις πέντε γυναίκες της ζωής του, στην αγαπημένη σύζυγό του Ιουλία, στις δύο κόρες του και στις δύο εγγονές του, που τις λάτρεψε και τον αγάπησαν πολύ, αφήνει ένα πολύ βαρύ κενό, αλλά και τη βεβαιότητα ότι ο Γρηγόρης απ’ όπου κι αν είναι, δεν θα πάψει ποτέ να τις αγαπά και να τις νοιάζεται…
Θα τον θυμόμαστε, πάντα, ως ένα γνήσιο και ασυμβίβαστο επαναστάτη κάθε καταπιεστικής εξουσίας, από τους ελάχιστους που απέμειναν στον τόπο μας…
Νίκος Ρουδομέτωφ
