Άρθρο του Ξ. Κροκίδη (παθολόγου, διευθυντή Ε.Σ.Υ. Γενικού Νοσοκομείου Καβάλας): ΤΟ.Μ.Υ., ένα χρόνο μετά…

Την Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου 2018, ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας παρέστη στα εγκαίνια της νέας Τοπικής Μονάδας Υγείας (ΤΟ.Μ.Υ.) στη συνοικία του Αγίου Λουκά. Λίγους μήνες αργότερα (Ιούνιος 2018), ο αναπληρωτής γενικός γραμματέας του Υπουργείου Υγείας, Σταμάτης Βαρδαρός, κατά την επίσκεψή του στην Καβάλα, δήλωνε: «Σε δύο μήνες η νέα (2^η) ΤΟ.Μ.Υ. στην Καβάλα» (www.kavalanews.gr, 8-6-2018).

Ας δούμε, λοιπόν, με αριθμητικά δεδομένα, τι συμβαίνει σ’ αυτό το νέο δημιούργημα στο χώρο της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας (Π.Φ.Υ.):

-Σήμερα μετράμε 101 ΤΟ.Μ.Υ. διάσπαρτες πανελλαδικά, με μία υψηλότερη συγκέντρωση στα αστικά κέντρα. Μέχρι το καλοκαίρι του 2019, θα μετράμε 150 δομές και μέχρι το τέλος του 2019, θα γίνουν 239.

-Υπηρετούν στις δομές 254 γιατροί –138 γενικοί γιατροί, 52 παθολόγοι και 64 παιδίατροι- ενώ αναμένονται να μπουν στο σύστημα 193 γενικοί γιατροί και παθολόγοι για τον ενήλικο πληθυσμό και 68 παιδίατροι.

-Επισκέψεις σε ΤΟ.Μ.Υ. μέσα σε ένα χρόνο: περισσότερες από 500.000.

-Από αυτές, μόνο το 1,5% χρειάστηκε να παραπεμφθεί σε άλλη δομή (εφημερίδα των Συντακτών, 18-12-2018).

Στα παραπάνω στοιχεία, που αποτυπώνουν ανάγλυφα την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΤΟ.Μ.Υ., πρέπει να προσθέσει κανείς και την πρόσφατη δήλωση του υπουργού Υγείας: «Δεν έχουν όλες τη στελέχωση που θέλαμε από γιατρούς» (εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 8-12-2018).

Στην πόλη μας λειτουργεί, όπως αναφέρθηκε εισαγωγικά, εδώ και ένα χρόνο, η μία και μοναδική ΤΟ.Μ.Υ., ενώ αναζητείται, ακόμα, ο χώρος που θα στεγάσει τη 2^η ΤΟ.Μ.Υ. στην ανατολική πλευρά της Καβάλας. Υπενθυμίζεται ότι, πάγιο αίτημα των θεσμικών ιατρικών οργάνων της πόλης (Ιατρικός Σύλλογος, ΕΓΕΣΥΚ), ήταν η λειτουργία 4, ή 5 ΤΟ.Μ.Υ. στα όρια του αστικού ιστού της Καβάλας, προκειμένου να ανταποκριθούν στο σχεδιαζόμενο ρόλο τους.

Απ’ όλα όσα αναφέρθηκαν αναλυτικά παραπάνω, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα, ότι δεν υπάρχει κανένας αντικειμενικός λόγος για θριαμβολογίες, αλλά ανάγκη ενός ουσιαστικού διαλόγου του «κοινωνικού» κράτους από τη μια και των θεσμικών ιατρικών και άλλων φορέων από την άλλη, προκειμένου να δημιουργήσουμε ένα αξιόπιστο εξωνοσοκομειακό σύστημα παροχής ιατρικής φροντίδας, προς όφελος τόσο των ασθενών-ασφαλισμένων, όσο και των λειτουργών της ιπποκρατικής τέχνης.