Η κατανυκτική περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής οδεύει προς το τέλος της. Ήδη, η ευαγγελική περικοπή της ημέρας μάς εισάγει στα Πάθη των αγίων ημερών και μάλιστα με τον ξεκάθαρο λόγο που κάνει ο ίδιος ο Κύριος. Είναι στην ουσία ένας πνευματικός οδοδείκτης, τον οποίο καλείται να ακολουθήσει ο άνθρωπος για να βιώσει τα βαθύτερα μηνύματα και νοήματα των γεγονότων της Μεγάλης Εβδομάδας. Η ταπείνωση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού είναι ένα γεγονός αξιοθαύμαστο, όσο είναι τα θαύματά Του και η Ανάστασή Του. Ωστόσο, από όλα τα πράγματα που έχουν να μάθουν οι άνθρωποι στην πνευματική τους πορεία, η ταπείνωση είναι το πιο δύσκολο.
Ο Κύριος όταν προέλεγε το Πάθος του απευθυνόμενος προς τους μαθητές του, ήθελε ακριβώς να τους καταστήσει ικανούς να κατανοήσουν τα γεγονότα που θα επακολουθούσαν και να μυηθούν στο βαθύτερο νόημά τους. Ήθελε ακριβώς να συνοδοιπορήσουν μαζί του στο Πάθος, με την καρδιά και την ψυχή τους, όπως άλλωστε αρμόζει στον καθένα που θέλει να είναι πραγματικός μαθητής του Χριστού. Ωστόσο, οι μαθητές, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, φαίνεται ότι επέμεναν να πορεύονται στις δικές τους συχνότητες και να οδεύουν τον δρόμο των προσωπικών τους φιλοδοξιών. Μέσα από τις δικές τους στενές αντιλήψεις, ήθελαν να αντικρίζουν τον Χριστό να ανεβαίνει στα Ιεροσόλυμα ως ένας εγκόσμιος βασιλιάς. Δεν αντιλαμβάνονταν την σωτηριολογική διάσταση της πορείας του. Γι’ αυτό και τους βλέπουμε να απαιτούν και να διεκδικούν θέσεις και αξιώματα. Αντί της διακονίας στο παράδειγμα του Διδασκάλου τους, εκείνοι ζητούσαν εξουσία και πρωτοκαθεδρίες. Δεν μπορούσαν να κατανοήσουν ότι χωρίς πάθος, δεν υπάρχει ανάσταση. Χωρίς ταπείνωση, δεν υπάρχει παραμυθία. Πάντα όλοι ζητούν να δοξαστούν, χωρίς όμως να υποφέρουν.
Τα πρωτεία εξουσίας που επιδίωκαν οι μαθητές, στην προοπτική της αγάπης του Χριστού προσλαμβάνουν ένα διαφορετικό νόημα κι ένα αλλιώτικο περιεχόμενο. Δεν έχουν την έννοια της επιβολής και της προβολής αλλά της προσφοράς, της θυσίας και της διακονίας. Η σκέψη των μαθητών δεν ήταν συγκεντρωμένη στο πάθος του Κυρίου που τους είχε προφητεύσει, αλλά στην προαγγελμένη δόξα. Δεν ζητάνε να συμμετάσχουν στα πάθη Του, αλλά μόνο στην δόξα Του. Μάλιστα, ο Κύριος προχωρεί για να υποδείξει στους μαθητές του, αλλά και στον καθένα μας, ότι «όποιος θέλει να γίνει μεγάλος, να είναι ο υπηρέτης των άλλων και όποιος θέλει να είναι πρώτος, να είναι ο δούλος των άλλων». Πραγματικά, όταν ο άνθρωπος στην ζωή του υπηρετεί και διακονεί τους άλλους, τότε αφήνει την ύπαρξή του να υποστεί την καλή αλλοίωση και τον εαυτό του να μεταβληθεί σε δοχείο της αγάπης του Θεού. Σε αυτές τις πνευματικές συχνότητες εισερχόμενος ο άνθρωπος καταξιώνεται τα πιο ευγενή πρωτεία. Το ισχυρό παράδειγμα δίνει ο ίδιος ο Κύριος, ο οποίος «ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών». Η διακονία αποκαλύπτεται ως αγάπη στην πιο αυθεντική της μορφή. Άλλωστε, η φανέρωση του Θεού στον κόσμο δομείται στην θυσία του «υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας».
Η αγάπη του Χριστού μάς δείχνει ένα νέο τρόπο και δρόμο ζωής. Η φιλοδοξία γι’ ανάδειξη του ανθρώπου περνά μέσα από το δρόμο της θυσίας και της διακονίας. Η προσφορά της αγάπης ανεβάζει τον άνθρωπο και τον αναδεικνύει στην απόλυτη πνευματική αρχοντιά του. Στην τροχιά αυτή, η αγάπη που απορρέει από την σταυρική θυσία, προσκαλεί τον άνθρωπο να βιώσει την μετάνοια για ν’ ανακαλύψει τον αυθεντικό εαυτό του. Το παράδειγμα της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας δείχνει ότι, όσο κι αν έχουμε ξεπέσει στην ζωή, ότι η αγάπη του Χριστού μάς κυνηγά και μάς προσκαλεί για να μάς ανεβάσει ψηλά. Σε πρωτοκαθεδρίες που δεν έχουν να κάνουν με τις αρχές και τις εξουσίες του κόσμου τούτου, αλλά με τους πιο σταθερούς και αιώνιους προσανατολισμούς.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ., ιερομόναχος Δανιήλ Καριπίδης
