-Ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης, συναντήθηκε στην Νέα Υόρκη με τον γενικό γραμματέα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (Ο.Η.Ε.), Αντόνιο Γκουτέρες και συζήτησαν, πάλι, για το ζήτημα της επανέναρξης των συνομιλιών μεταξύ της κυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας και της κυβέρνησης του «ομοσπονδιακού τουρκικού κράτους της βόρειας Κύπρου», το οποίο δεν έχει καμία διεθνή αναγνώριση, πλην της Τουρκίας. Δηλαδή, ο πρόεδρος ενός ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους, που είναι και μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θέλει να συζητήσει με τον επικεφαλής ενός μη αναγνωρισμένου κρατιδίου, το οποίο σχηματίστηκε από την εισβολή ξένης στρατιωτικής δύναμης στο έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας! Ο επικεφαλής αυτού του κρατιδίου, φίλτατε Νίκο Χριστοδουλίδη, δεν είναι εκπρόσωπος της λεγόμενης τουρκοκυπριακής κοινότητας, αλλά εκλεγμένος πρόεδρος από την πλειοψηφία των εποίκων που μεταφέρθηκαν στο έδαφος της Κύπρου και δεν έχουν καμία σχέση με το νησί. Το πράγμα είναι ξεκάθαρο, αγαπητέ Νίκο Χριστοδουλίδη. Συνομιλώντας με τον επικεφαλής του κρατιδίου αυτού (και όχι της λεγόμενης τουρκοκυπριακής κοινότητας), αναγνωρίζεις την νομική υπόσταση του «κράτους της βόρειας Κύπρου» στα κατεχόμενα εδάφη!
-Επίσης, είναι άλλο πράγμα ο δικοινοτικός και άλλο, ο διακοινοτικός διάλογος. Ο δικοινοτικός, είναι ο διάλογος που γίνεται ανάμεσα σε δύο (διαφορετικές) κοινότητες. Ο διακοινοτικός, είναι ο διάλογος που γίνεται ανάμεσα στα μέλη μιας κοινότητας. Σήμερα, εδώ και πενήντα (50) έτη για την ακρίβεια, η Κύπρος δεν είναι μία ενιαία «κοινότητα», ώστε τα μέλη της, οι ελληνοκύπριοι και οι τουρκοκύπριοι, να μπορέσουν να συζητήσουν μεταξύ τους. Τον Ιούλιο του 1974 έγινε ένα ιστορικό γεγονός, που δεν λαμβάνεται, σκοπίμως κατά την άποψη μας, σοβαρά υπόψη ούτε από τον Ο.Η.Ε., που υποτίθεται πως είναι ο «θεματοφύλακας» της παγκόσμιας ειρήνης και του διεθνούς δικαίου. Αναφερόμαστε στην διπλή εισβολή τουρκικής στρατιωτικής δύναμης στην Κύπρο.
-Είναι το ίδιο, θα ρωτήσουμε τον προσφιλή πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, να γίνει διάλογος μεταξύ των ελληνοκυπρίων και των τουρκοκυπρίων μέσα σε ένα ενιαίο, ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος και το ίδιο με τον εκπρόσωπο ενός «μαϊμού» κράτους; Για όνομα του θεού! Χάθηκε εντελώς η λογική; Οι κυβερνώντες ενός ανεξάρτητου κράτους συμμετέχουν στο θέατρο του παραλόγου, που σκηνοθετούν ο Ο.Η.Ε., οι (δήθεν) σύμμαχοι και η τουρκική πλευρά; Και συμμετέχουν με στόχο, να «πετύχουν» την δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία. Δηλαδή, την αναγνώριση του αποτελέσματος της παράνομης στρατιωτικής επέμβασης που έγινε πριν από πενήντα έτη. Η πολιτική επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά!
-«Το ψήφισμα 2453 επαναβεβαιώνει την θέση του Ο.Η.Ε. για την Κύπρο, προτρέποντάς την να ανανεώσει την δέσμευσή της, για την δημιουργία ενός ομοσπονδιακού κράτους και τονίζει ότι το σημερινό status quo δεν είναι βιώσιμο», αναφέρει παλαιότερη ανακοίνωση του Ο.Η.Ε. Πότε ο κυρίαρχος κυπριακός λαός «δεσμεύτηκε» για την δημιουργία ενός ομοσπονδιακού κράτους; Τον Απρίλιο του 2004, οι ελληνοκύπριοι απέρριψαν το κατάπτυστο σχέδιο του τότε γενικού γραμματέα του Ο.Η.Ε., Κόφι Άναν, για την ίδρυση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, σε ποσοστό 75,8%, ενώ οι τουρκοκύπριοι και οι έποικοι στα κατεχόμενα εδάφη, ψήφισαν υπέρ του σχεδίου σε ποσοστό 64,91%. Τότε μπήκε η «ταφόπλακα» και στη νομική διχοτόμηση του νησιού.
-Αλλά, τι σημαίνει ομοσπονδία σε επίπεδο κρατών; Ένα ομοσπονδιακό κράτος, είναι μία μορφή κυρίαρχου κράτους, που συγκροτείται από την ένωση επί μέρους αυτοδιοικούμενων περιφερειών, πολιτειών, ή άλλων περιοχών, υπό μία κεντρική ομοσπονδιακή κυβέρνηση, βάσει συνταγματικών διατάξεων. Αυτό θέλουνε οι πολιτικοί παράγοντες της Κύπρου και της Ελλάδας; Να ενωθούν το ανεξάρτητο κράτος (και μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης) της Κύπρου, με το κρατίδιο των εποίκων στο κατεχόμενο έδαφος του νησιού; Εμείς θέλουμε, αντίθετα, την δημιουργία ενός ενιαίου κυρίαρχου κράτους, στο οποίο θα συνυπάρχουν οι ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι πολίτες, χωρίς διαμεσολαβητές, εποίκους, ξένες στρατιωτικές δυνάμεις, «προστάτες» και «εγγυητές». Συνομιλίες, επομένως, με ξένο στράτευμα, εποίκους και καθεστώς κατοχής, δεν πρέπει να γίνουν.
