-Ο αθλητισμός στην Ελλάδα, σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας, γίνεται «μπαλάκι» μεταξύ των Υπουργείων! Από το Υπουργείο πολιτισμού μεταφέρθηκε στο Υπουργείο παιδείας. Στην χώρα που «γέννησε» το κορυφαίο αθλητικό γεγονός στον πλανήτη, τους Ολυμπιακούς αγώνες, ο αθλητισμός πρέπει να έχει ξεχωριστή θέση. Και, βεβαίως, ξεχωριστό Υπουργείο.
-Στο ελληνικό σύστημα εκπαίδευσης, η φυσική αγωγή, δηλαδή η γυμναστική, είναι ένα «συμπλήρωμα» στο διδακτικό πρόγραμμα. Σε αρκετές περιπτώσεις, τις ώρες της γυμναστικής, οι μαθητές και οι μαθήτριες κάνουν ένα μεγαλύτερο σε διάρκεια διάλειμμα από τα υπόλοιπα μαθήματα! Ο σχολικός αθλητισμός και τα σχολικά πρωταθλήματα είναι υποβαθμισμένα. Δυστυχώς και τα παιδιά που ασχολούνται με τον αθλητισμό «χάνονται» μέσα στην μετριότητα του εκπαιδευτικού συστήματος.
-Ποτέ δεν κατάλαβα, καρντάσια, γιατί πολλά, τα περισσότερα, παιδιά σταματούν τον αθλητισμό, όταν φτάσουν στην ηλικία για να δώσουν πανελλαδικές εξετάσεις. Δεν έχουν τον χρόνο για να προπονηθούν κανονικά και ο αθλητισμός περνάει σε δεύτερη (και τρίτη) θέση. Λίγα παιδιά θα συνεχίσουν να κάνουν αθλητισμό και παράλληλα τις σπουδές τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Κι εκεί τα πράγματα είναι «ζόρικα». Χρειάζεται ψυχική δύναμη, επιμονή και υπομονή, για τον αθλητή και την αθλήτρια που θέλουν να πάρουν ένα πανεπιστημιακό πτυχίο.
-Στην Ελλάδα παραμένει δύσκολο να κάνει κάποιος αθλητισμό και να μορφωθεί. Γι’ αυτό και όσοι το καταφέρνουν, είναι άξιοι συγχαρητηρίων και θαυμασμού. Γιατί, όμως, να ψάχνουμε για ήρωες; Γιατί οι μαθητές και οι φοιτητές που κάνουν αθλητισμό, να μην έχουν μία κανονικότητα στην ζωή τους; Το αθλητικό σχολείο οι μαθητές και το Τ.Ε.Φ.Α.Α. οι φοιτητές. Συμφωνώ και επαυξάνω με τον Θόδωρο Ανανιάδη, προπονητή υδατοσφαίρισης, ότι πρέπει να λειτουργήσουν πάλι τα αθλητικά σχολεία στην Ελλάδα. Η Νίκη Κεραμέως έφυγε από το Υπουργείο παιδείας και ο Λευτέρης Αυγενάκης, επιτέλους, δεν είναι υφυπουργός αθλητισμού!
