Άπειρες φορές γράψαμε σ αυτήν εδώ τη στήλη για την κατάσταση του ιδρύματος Αγία Μαρίνα, η οποία δεν πρόκειται να βελτιωθεί, αφού αποδείχθηκε ότι δεν μπορεί αν υποστηριχθεί από την τοπική κοινωνία, αλλά ούτε το κράτος με περιοδικές οικονομικές ενισχύσεις μπορεί να καλύψει τις αυξημένες ανάγκες που έχει. Άλλωστε, είναι γνωστό, ότι οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις του ιδρύματος ξεπερνούν το μισό εκατομμύριο ευρώ, ποσό το οποίο, με τίποτα δεν μπορεί να καλυφθεί και από κανέναν φορέα.
Ακόμη κι αν υπήρχε τρόπος να παγώσουν οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις του ιδρύματος, τα σημερινά έσοδα, δεν μπορούν να στηρίξουν την πολύ περιορισμένη ήδη λειτουργία του. Αυτό, το αντιλήφθηκε η Μαρίνα Φιλιππίδου και γι αυτό δήλωσε ότι θα πρέπει να αναζητηθεί άλλη λύση, ίσως η ένταξη του ιδρύματος στο Κέντρο Κοινωνικής Πρόνοιας, που κι αυτό, όμως, κατά τη γνώμη μας δεν είναι εύκολο να γίνει. Είναι, νομίζουμε, η ώρα, να εξεταστεί το ζήτημα από την αρχή. Να δούμε, κατά πόσο είναι χρήσιμο να συνεχίσει να λειτουργεί, εξετάζοντας τις πραγματικές ανάγκες που έχει να καλύψει.
Αν τα άτομα που φιλοξενούνται, χρειάζονται αυτού του είδους την απασχόληση, πράγμα που πρέπει να το απαντήσουν ειδικοί. Να δούμε, αν υπάρχουν άλλα παρόμοια παραδείγματα ιδρυμάτων και να δούμε πως βγήκαν από την οικονομική κρίση, στην οποία σίγουρα κι αυτά περιήλθαν. Νομίζουμε ότι τα άτομα αυτά, δεν έχουν ανάγκη από ιδρυματική ζωή, ούτε χρειάζονται να αναπτύξουν άλλες δεξιότητες (χειροτεχνία) την οποία μέχρι τώρα την εξασκούσαν μέσα στο ίδρυμα, προκειμένου τα έργα τους να πουλιούνται και να ενισχύουν το ταμείο του. Και για να είμαστε ειλικρινείς, αυτό δεν μας αρέσει καθόλου γιατί μάλλον μαύρη εργασία θυμίζει…
